Στενωτική τενοντοελυτρίτιδα De Quervain Γράφει ο Ορθοπεδικός Ζίαντ Μπάχας

Στη ραχιαία επιφάνεια του καρπού, υπάρχουν οι τένοντες των μυών που εκτείνουν τον αντίχειρα και ανυψώνουν το χέρι στο ύψος του καρπού. Αυτοί οι τένοντες κινούνται διά μέσου έξι διαμερισμάτων, κάτω από μια ισχυρή ινώδη μπάντα που καλείται ραχιαίος σύνδεσμος του καρπού. Το πρώτο ραχιαίο διαμέρισμα βρίσκεται πάνω από τη βάση του αντίχειρα. Μέσα σε αυτό διέρχονται οι τένοντες του μακρού απαγωγού και του βραχέως εκτείνοντα τον αντίχειρα. Οι δύο αυτοί μυς βοηθούν στην απομάκρυνση του αντίχειρα από το υπόλοιπο χέρι και είναι απαραίτητοι για την ισχυρή απαγωγή, καθώς και για τη συλληπτική ικανότητα του χεριού.

Το σύνδρομο De Quervain είναι η επώδυνος φλεγμονή του ελύτρου και των τενόντων του πρώτου ραχιαίου διαμερίσματος του καρπού. Το τενόντιο έλυτρο παχαίνει και γίνεται οιδηματώδες, με αποτέλεσμα να αφήνει λιγότερο χώρο για τους υπάρχοντες τένοντες. Είναι δυνατόν οι τένοντες να γίνουν οιδηματώδεις στην περιοχή της στενώσεως και τελικά να δημιουργηθούν μικρές ουλώδεις εστίες μεταξύ των ελύτρων και των τενόντων.

Οι επανειλημμένοι μικροτραυματισμοί, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, αλλά και η υπερχρησιμοποίηση του χεριού είναι οι συνηθέστερες αιτίες που προκαλούν την πάθηση. Το σύνδρομο De Quervain εμφανίζεται συνήθως σε άτομα ηλικίας από 30 έως 50 ετών. Οι γυναίκες προσβάλλονται οκτώ με δέκα φορές συχνότερα από τους άνδρες. Πιθανώς να υπάρχει σχετική προδιάθεση σε άτομα που χρησιμοποιούν το χέρι τους σε συνεχή πλάγια κίνηση του καρπού, με ταυτόχρονη σύλληψη του αντίχειρα, όπως δακτυλογράφοι, εργάτες που χρησιμοποιούν τους σφυρί, αθλητές (σκιέρ κ.λπ.) κ.ά.

Πρωταρχικό σύμπτωμα είναι ο πόνος του αντίχειρα στο ύψος του καρπού. Είναι δυνατόν να αρχίσει προοδευτικά με αντανάκλαση στον αντίχειρα και το αντιβράχιο ή ακόμα και να προκαλεί έγερση από τον ύπνο. Ο πόνος γίνεται εντονότερος με τη χρήση του αντίχειρα και κυρίως στο έντονο πιάσιμο, την πλάγια σύλληψη και στροφή, όπως, π.χ., στη χρήση του κλειδιού. Είναί δυνατόν επίσης να παρουσιαστεί ελαφρύ οίδημα στην κερκιδική πλευρά του καρπού και πιθανώς "αναπήδηση", όταν κινείται ο αντίχειρας. Λόγω του πόνου και του οιδήματος, περιορίζεται η κίνηση του αντίχειρα.

Εκτός από τον πόνο και το οίδημα πάνω από το πρώτο ραχιαίο διαμέρισμα, ο ασθενής παρουσιάζει πόνο όταν κάνει γροθιά το χέρι του, με τον αντίχειρα μέσα στην παλάμη να ακουμπά το μικρό του δάκτυλο. Αυτό το τεστ είναι πιθανώς ελαφρώς επώδυνο σε πολλούς από εμάς, αλλά εντονότατα επώδυνο γι' αυτούς που έχουν De Quervain.

Ο ορθοπεδικός ιατρός θα προσπαθήσει κατ' αρχάς να σταματήσει την εξέλιξη της νόσου με αντιφλεγμονώδη αγωγή για διάστημα τριών έως έξι εβδομάδων και ταυτόχρονη τοποθέτηση του χεριού σε νάρθηκα. Μερικές φορές εφαρμόζεται και τοπική έγχυση στεροειδούς για τη μείωση της φλεγμονής. Εάν τα συμπτώματα επιμένουν, συνιστάται η χειρουργική θεραπεία. Με τοπική αναισθησία, στο ύψος του πρώτου ραχιαίου διαμερίσματος, γίνεται διάνοιξη του συνδέσμου. Υπάρχει πιθανότητα μετεγχειρητικού πόνου για λίγες ημέρες, γι' αυτό χορηγούνται παυσίπονα φάρμακα. Πρόγραμμα ασκήσεων του αντίχειρα και του καρπού εφαρμόζεται από τις πρώτες μετεγχειρητικές ημέρες. Η υποτροπή είναι σπάνια μετά τη χειρουργική θεραπεία.

Η επώδυνη, φλεγμαίνουσα πλευρά του αντίχειρα στον καρπό, που κάποτε ονομαζόταν θλάση των γυναικών, λόγω της έντονης χρήσης των χεριών κατά το πλύσιμο, τώρα φέρει το όνομα του Ελβετού Χειρουργού Fritz de Quervain, ο οποίος την περιέγραψε το 1895.

Αυχεναλγία

Οι παθήσεις που συνήθως αποκαλούμε με το γενικό όρο Αυχεναλγία, Αυχενικό Σύνδρομο, Αυχενοβραχιόνιο σύνδρομο, είναι στην πράξη τα συμπτώματα της αυχενικής δισκοπάθειας και της αυχενικής σπονδυλοαρθροπάθειας. Στην αυχενική δισκοπάθεια εμφανίζεται αρχικώς δυσλειτουργία με διαταραχές της μοριακής σύνθεσης του μεσοσπονδυλίου δίσκου που μπορεί να οδηγήσει σε ρήξη αυτού και σχηματισμό δισκοκήλης ή προοδευτική αστάθεια μεταξύ των δύο σπονδύλων, αρθρίτιδα και σχηματισμό οστεοφύτων. Καταλήγει δηλαδή, στην αυχενική σπονδυλοαρθροπάθεια. Η εκφύλιση αυτή ανευρίσκεται σε άτομα ηλικίας 15 έως 40 ετών, δεν είναι, λοιπόν, μία γεροντική πάθηση.

Ο λόγος που η δισκοπάθεια προσβάλει συνήθως συγκεκριμένα μεσοσπονδύλια διαστήματα, είναι η αυξημένη κινητικότητα της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης σ' αυτό το επίπεδο, καθώς και οι αυξημένες υδραυλικές πιέσεις.

Ως παράγοντες κινδύνου έχουν κατηγορηθεί η συχνή άρση βάρους στην εργασία, η στάση σώματος στην εργασία η στάση ύπνου. Η αυχενική σπονδυλοαρθροπάθεια εμφανίζεται σε άτομα που πέρασαν τη μέση ηλικία και είναι αποτέλεσμα προηγηθείσης δισκοπάθειας, γενικευμένης οστεοαρθρίτιδας, κακώσεων της αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης ή άλλων παθήσεων.

Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές το 40% τουλάχιστον του πληθυσμού υπέφερε μία φορά στη ζωή του από αυχεναλγία.

Τα συμπτώματα και στις δύο παθήσεις, στα αρχικά κυρίως στάδια είναι ίδια. Άλγος στον αυχένα με αντανάκλαση στους ώμους, τις ωμοπλάτες, το πρόσθιο τοίχωμα του θώρακα. Ινιακή κεφαλαλγία. Δυσκολία στις κινήσεις και δυσκαμψία της αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης.

Μείωση της αισθητικότητας, μούδιασμα στα δάχτυλα, έκπτωση της μυικής ισχύος, είναι αποτέλεσμα πίεσης νευρικών ριζών από δισκοκήλες ή οστεόφυτα. Σε προχωρημένες καταστάσεις εμφανίζονται διαταραχές της βάδισης, επεισόδια απώλειας της συνείδησης κτλ.

Ο ίλιγγος, τέλος, σε σπάνιες μόνο περιπτώσεις έχει σαν αιτία του παθήσεις της αυχενικής μοίρας σπονδυλικής στήλης παρά τα όσα λέγονται.

Θεραπεία των παθήσεων αυτών με συντηρητικά μέσα ανακουφίζουν τα συμπτώματα. Η φαρμακευτική αγωγή, η φυσικοθεραπεία και ο ηλεκτροβελονισμός καλυτερεύουν τα συμπτώματα, όπως και η χρήση κολάρου για μικρό διάστημα, τα οποία σε κάποιους ασθενείς θα επαναλαμβάνονται στο χρόνο με διαφορετικής διάρκειας και έντασης συμπτώματα.

Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι απαραίτητη μόνο σε ένα ελάχιστο αριθμό ασθενών. Προληπτικά μέτρα για το περιορισμό των κρίσεων είναι κυρίως η αποφυγή άρσης βαρών, η αποφυγή πολύωρης στάσης σώματος στην ίδια θέση (κέντημα, παρακολούθηση τηλεόρασης, χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή).

Συνιστάται, επίσης, το θαλάσσιο κλίμα, επειδή είναι σταθερό, γιατί αυτοί που πάσχουν από οστεόφυτα είναι ευαίσθητοι στις μεταβολές του καιρού, η ελάττωση βάρους για τους παχύσαρκους και η χρήση ειδικού μαξιλαριού.

Εκτινασσόμενος δάκτυλος- Στενωτική τενοντοελυτρίτιδα καμπτήρα τένοντα του δακτύλου ( trigger finger )

Τι είναι

Είναι μια χαρακτηριστική κατάσταση κατά την οποία ο ασθενής αναφέρει ότι ένα από τα δάκτυλά του κλείνει αλλά δεν ανοίγει εύκολα ή ανοίγει αλλά συναντά δυσκολία κατά την κάμψη.

Πολλές φορές κατά το άνοιγμα του δακτύλου υπάρχει μια μικρή αναπήδηση. Ο ασθενής αναφέρει χαρακτηριστικά ότι το δάκτυλό του "κλείνει και δεν ανοίγει" ή "ανοίγει και δεν κλείνει" ή σε ηπιότερες περιπτώσεις συναντά δυσκολία κατά την κάμψη ή την έκταση του δακτύλου.

Ο Ασθενής αισθάνεται να εκτινάσσεται το δάκτυλό του σαν να απελευθερώνεται από ένα εμπόδιο (εκτινασσόμενος δάκτυλος – δάκτυλο σκανδάλης trigger finger).

Σε προχωρημένα σταδία η νόσος μπορεί να μην αφήνει το δάκτυλο να τεντώσει πλήρως.
Αυτό συμβαίνει διότι υπάρχει πάχυνση του τένοντα, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να γλιστρήσει μέσα στο έλυτρό του κι έτσι να διαταράσσεται η σχέση των διαμέτρων του τένοντα και του ελύτρου, με επακόλουθο το φαινόμενο του εκτινασσόμενου δακτύλου, όταν ο τένοντας, που είναι παχύτερος του φυσιολογικού, περνά από το στενό τμήμα ελύτρου.
Η θεραπεία κατά κανόνα είναι χειρουργική και σπάνια συντηρητική και αυτό διότι ο ορθοπεδικός θα πρέπει να κάνει διάνοιξη του ελύτρου του τένοντα και απελευθέρωσή του.

Μια επίσκεψη στον ορθοπεδικό θα δείξει και την λύση του προβλήματος.

Είναι μια χαρακτηριστική κατάσταση κατά την οποία ο ασθενής αναφέρει ότι ένα από τα δάκτυλά του κλείνει αλλά δεν ανοίγει εύκολα ή ανοίγει αλλά συναντά δυσκολία κατά την κάμψη. Πολλές φορές κατά το άνοιγμα του δακτύλου υπάρχει μια μικρή αναπήδηση.

Επιφυσιολίσθηση μηριαίας κεφαλής

Η διαταραχή αυτή εκδηλώνεται κυρίως σε υπέρβαρα παιδιά κατά τη διάρκεια της ταχείας ανάπτυξης. Συμβαίνει στην επίφυση της μηριαίας κεφαλής. Η κεφαλή του μηριαίου ολισθαίνει από την κανονική της θέση.

Η θεραπεία είναι συντηρητική και σε διάφορες περιπτώσεις χειρουργική (κοχλίωση) και επακολουθεί ειδικό πρωτόκολλο αποκατάστασης.

Στα 2/3 των περιπτώσεων η πάθηση αφορά αγόρια ηλικίας 11-16 ετών με αμφοτερόπλευρη εντόπιση στο 20-40 %.

Βάσει του χρόνου εμφανίσεως των πρώτων ενοχλημάτων διακρίνουμε τρεις μορφές :
1. Οξεία: Χρόνος εμφάνισης πρώτων ενοχλημάτων λιγότερος από 14 ημέρες.
2. Χρόνια: Χρόνος εμφάνισης πρώτων ενοχλημάτων περισσότερος από 14 ημέρες .Η χρόνια μορφή είναι η συχνότερη.
3. Οξεία σε χρόνια μορφή: Ξαφνική επιδείνωση των ενοχλημάτων της χρόνιας μορφής μέχρι και αδυναμία βαδίσεως.
Η αιτιολογία της πάθησης παραμένει ακόμη άγνωστη. Περιγράφονται διάφορες αιτίες: Διαταραχή της ισορροπίας μεταξύ αυξητικών και γεννητικών ορμονών. Μεταβολικοί παράγοντες που επηρεάζουν την την υφή του κολλαγόνου. Γενετικοί παράγοντες (συχνή εμφάνιση σε ορισμένες οικογένειες).
Η χρόνια μορφή εμφανίζεται με πόνο στο ισχίο ή γόνυ και παροδική χωλότητα ,η οποία αργότερα γίνεται μόνιμη. Στη οξεία μορφή ο πόνος εμφανίζεται συνήθως μετά από πτώση ή στραβοπάτημα και είναι εντονότατος. Οι γονείς θα δεν πρέπει να αμελούν ενοχλήματα ή πόνο από τα παιδιά τους, μια εξέταση στον ορθοπεδικό θα δείξει αμέσως την ενδεδειγμένη θεραπεία.

Οστεοαρθρίτιδα γόνατος

Η οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο κοινή αρθροπάθεια με το 90% του πληθυσμού να εμφανίζει τις χαρακτηριστικές ακτινολογικές αλλοιώσεις στις αρθρώσεις που υποστηρίζουν το βάρος του σώματος ήδη από την ηλικία των 40 ετών. Η οστεοαρθρίτιδα χαρακτηρίζεται από την βαθμιαία φθορά του αρθρικού χόνδρου και την αντιδραστική ανάπτυξη νέου οστού με την μορφή των οστεοφύτων, δηλαδή μικρών οστέινων προεκτάσεων (τα περίφημα «άλατα»). Ο αρθρικός υμένας αντιδρά σε αυτήν κατάσταση παράγοντας περισσότερο αρθρικό υγρό με αποτέλεσμα την παρουσία οιδήματος.

Το προεξάρχον σύμπτωμα της οστεοαρθρίτιδας στα γόνατα είναι ο πόνος στην άρθρωση ο οποίος επιδεινώνεται με την καταπόνηση και ανακουφίζεται με την ξεκούραση, εκτός από τις βαρύτερες περιπτώσεις. Επιπλέον, συχνά εμφανίζεται δυσκαμψία, η οποία όμως δεν διαρκεί πολύ.

Σε αντίθεση με άλλες αρθρίτιδες όπως η ρευματοειδής, τα συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν είτε στο ένα είτε και στα δύο γόνατα, ενώ δεν υπάρχουν έντονα σημεία φλεγμονής, δηλαδή ερυθρότητα και οίδημα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι τα συμπτώματα αυτά δεν είναι διαρκή ούτε έχουν την ίδια βαρύτητα και εξέλιξη σε όλους τους πάσχοντες αφού άλλοι εμφανίζουν στασιμότητα και άλλοι διαρκής επιδείνωση.

Τέλος, ο πόνος επηρεάζεται από τις καιρικές συνθήκες και πολλοί πάσχοντες όντως μπορούν να προβλέψουν αν θα βρέξει καθώς το βαρομετρικό χαμηλό που συνοδεύει την βροχή επιτείνει τα συμπτώματα.

Ο ιατρός θα θέσει τη διάγνωση με βάση τα ανωτέρω και την κλινική εξέταση. Οι απλές ακτινογραφίες βοηθούν στην επιβεβαίωση της διάγνωσης καθώς διακρίνεται η μείωση του μεσοδιαστήματος μεταξύ των οστών εξαιτίας της καταστροφής των χόνδρων καθώς και η τυχόν παρουσία οστεοφύτων. Οι εξετάσεις αίματος χρησιμεύουν στον αποκλεισμό αυτοάνοσης αρθρίτιδας.

Θεραπεία

Πρέπει να τονιστεί εξαρχής ότι θεραπεία με την έννοια της ίασης και της αποκατάστασης των βλαβών δεν υφίσταται για την οστεοαρθρίτιδα. Ωστόσο, με τη βοήθεια της κατάλληλης αγωγής και την υιοθέτηση κάποιων συμβουλών ως προς τις καθημερινές συνήθειες, ο ασθενής μπορεί να ανακουφιστεί από τον πόνο και τη δυσκαμψία και να εμποδίσει ή να επιβραδύνει την περαιτέρω καταστροφή της άρθρωσης.

Η ιατρική αντιμετώπιση διαβαθμίζεται ανάλογα με την ανταπόκριση του ασθενούς. Σε πρώτη φάση χορηγούνται απλά αναλγητικά και μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη.

Αν δεν ελέγχονται επαρκώς τα συμπτώματα, πολλές φορές δοκιμάζεται η ενδοαρθρική έγχυση υαλουρονικού οξέος. Το υαλουρονικό οξύ είναι φυσικό συστατικό του αρθρικού υγρού το οποίο αφενός «λιπαίνει» την άρθρωση και αφετέρου πιστεύεται ότι καταστέλλει την φλεγμονή. Είναι απολύτως ασφαλής και οι παρενέργειες είναι σπάνιες, αλλά δεν ανταποκρίνονται όλοι οι ασθενείς. Πάντως τα αποτελέσματα μπορούν να διαρκέσουν έως 12 μήνες.

Χειρουργική αντιμετώπιση κυρίως με τη μορφή της ολικής αρθροπλαστικής του γόνατος γίνεται μόνο στις λίγες περιπτώσεις όπου ο πόνος είναι συνεχής ακόμα και τη νύχτα ενώ ο ασθενής εμφανίζει σημαντική αναπηρία στην καθημερινότητά του. Μετά την επέμβαση η κινητικότητα βελτιώνεται αν και δεν αποκαθίσταται πλήρως, αλλά συνήθως ο πόνος αντιμετωπίζεται επιτυχώς. Οι αρθροσκοπικές επεμβάσεις δεν έχουν θέση στην θεραπευτική της οστεοαρθρίτιδας του γόνατος.

ΟΣΤΕΟΜΥΕΛΙΤΙΔΑ

Πολλές φορές αμελούμε όταν το παιδί μας, μας λέει ότι πονά  το χέρι ή το πόδι του. Πρέπει να ελέγχουμε τι συμβαίνει. Μπορεί να μην συμβαίνει τίποτα μπορεί να είναι κάτι πιο σοβαρό. Από τα σοβαρά μπορεί να είναι οστεομυελίτιδα.

Τι είναι οστεομυελίτιδα.

Λοίμωξη του οστού και του μυελού του οστού, που παρουσιάζεται πιο συχνά στα παιδιά παρά στους ενήλικους. Συνήθως προσβάλλει τα μακρά οστά των χεριών και των ποδιών και τα οστά της σπονδυλικής στήλης.

Η λοίμωξη μπορεί ν' ακολουθήσει ένα κάταγμα, αν το οστό τρυπήσει το δέρμα ή να προκληθεί από βακτηρίδια που φτάνουν στο οστό με το αίμα. Η αρρώστια τυπικά αρχίζει απότομα και το παιδί παραπονιέται για δυνατό πόνο στο προσβεβλημένο οστό. Συχνά, επάνω από την προσβεβλημένη περιοχή εμφανίζεται ερυθρότητα και οίδημα.

Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι πυρετός, πονοκέφαλος, ρίγη, απώλεια όρεξης, γενική κόπωση και αδυναμία χρήσης των προσβεβλημένων άκρων.

Διάγνωση
Η διάγνωση γίνεται με κλινικές εξετάσεις, με ακτινογραφία και σπινθηρογράφημα των οστών. Η θεραπεία περιλαμβάνει κατάλληλη αντιβίωση μετά από καλλιέργεια αίματος.  Το άκρο μπορεί να χρειαστεί να μπει σε νάρθηκα.

Με έγκαιρη θεραπεία, η οστεομυελίτιδα συχνά υποχωρεί πλήρως. Αν η λοίμωξη δεν αντιδράσει στα αντιβιοτικά, μπορεί να χρειαστεί εγχείρηση.

Άρα συνετό θα ήταν να μην αμελούμε αυτό που αναφέρουν τα παιδιά.

Οστεοχονδρίτιδα της κεφαλής του μηριαίου

Η οστεοχονδρίτιδα της κεφαλής του μηριαίου αποτελεί κυκλική πάθηση με χρονική διάρκεια 24-30 μηνών που οφείλεται σε ισχαιμία. Η κεφαλή του μηριαίου παρουσιάζει προοδευτικά μερική ή ολική νέκρωση, παραμόρφωση και κατακερματισμό.

Τελικά γίνεται από τον οργανισμό προσπάθεια αποκατάστασης, με την οποία όμως σπανιότατα επανέρχεται η κεφαλή στο φυσιολογικό της σχήμα.

Προσβάλλει παιδιά 4-10 χρόνων, αγόρια παρά κορίτσια σε αναλογία 4:1 και είναι στο 80% των περιπτώσεων μονόπλευρη.

Η ακριβής αιτιολογία και παθογένεια της οστεοχονδρίτιδας της κεφαλής του μηριαίου δεν έχουν ακόμη διευκρινισθεί. Όλες οι εργασίες που έγιναν μέχρι σήμερα, δείχνουν ότι προκαλείται από διαταραχή στην τοπική αιμάτωση.

Ο μηχανισμός αυτής της ισχαιμίας μπορεί να εξηγηθεί με βάση: Την ιδιόμορφη αγγείωση της κεφαλής και την εύκολη απόφραξη των αγγείων από τη συλλογή υγρού μέσα στην άρθρωση που προκαλεί διάταση στον θύλακο.

Η πάθηση αρχίζει με ελαφρό πόνο στην άρθρωση του ισχίου. Ο πόνος αντανακλά στην προσθιοεσωτερική επιφάνεια του μηρού και στο γόνατο ακολουθώντας τη διαδρομή του θυροειδούς νεύρου.

Ακτινολογική εικόνα: Ο ακτινολογικός έλεγχος γίνεται σε δύο επίπεδα και πάντα συγκριτικά με το φυσιολογικό ισχίο. Οι ακτινογραφίες πρέπει να είναι ποιοτικά καλές, ιδιαίτερα στα αρχικά στάδια που τα ευρήματα της πάθησης είναι ασήμαντα. Το σπινθηρογράφημα βοηθάει ιδιαίτερα στη διάγνωση.

Στα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας των 5 ετών συνίσταται στην εφαρμογή κυρίως ειδικών κηδεμόνων απαγωγής με τους οποίους το παιδί ενθαρρύνεται να περπατήσει, ενώ διατηρεί το σκέλος σε απαγωγή.

Συχνά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς και τα παιδιά στην παιδική ηλικία αφορούν προβλήματα σε σχέση με τη μορφολογία του ποδιού

Τα παιδιά αρχίζουν από μικρή ηλικία να βαδίζουν σε μια ευρεία βάση στήριξης, γι αυτό τα πόδια τους τα έχουν σε απαγωγή , -πάνε προς τα έξω-, για να έχουν μεγαλύτερη σταθερότητα βάδισης. Με το χρόνο, οι κινητικές τους δεξιότητες αναπτύσσονται.
Τα πιο συχνά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γονείς και τα παιδιά στην παιδική ηλικία αφορούν προβλήματα σε σχέση με τη μορφολογία του ποδιού, όπως:
1. Βρεφική ηλικία: Στην βρεφική ηλικία το λάθος σχήμα των ποδιών του βρέφους και η κατεύθυνσή τους προς τα μέσα οφείλονται στη στροφή του μπροστινού τμήματος του ποδιού προς αυτή τη κατεύθυνση. Η λάθος αυτή κατεύθυνση μπορεί να οφείλεται στη θέση που είχε το έμβρυο στη μήτρα. Το πρόβλημα δεν είναι ανησυχητικό, πρέπει όμως να προβληματιστούμε όταν: Το μπροστινό μέρος του πέλματος του παιδιού στρέφεται προς τα μέσα. Η εξωτερική πλευρά του πέλματος είναι σαν ημισέληνος.

2. Νηπιακή – παιδική ηλικία: Αν παρατηρήσουμε ότι το παιδί στην ηλικία άνω των 2 ετών γυρνάει τα πόδια του προς τα μέσα αυτό πιθανότατα οφείλεται στη στροφή της κνήμης. Όταν το πρόβλημα παρατηρηθεί σε παιδιά άνω των 3 ετών, το πρόβλημα εστιάζεται στο μηρό και στην στροφή αυτού.

-Πλατυποδία: Υπάρχει έλλειψης της ποδικής καμάρας. Μέχρι την ηλικία των 4 ετών, τα παιδιά έχουν πλατυποδία γιατί δεν έχει αναπτυχθεί η ποδική καμάρα. Μας ενδιαφέρει κυρίως , εάν η φτέρνα του παιδιού πάει προς τα έξω ή προς τα μέσα (βλαισότητα ή ραιβότητα) σε συνδυασμό με την πλατυποδία. Αυτό είναι κάτι που χρειάζεται παρακολούθηση. Ενδιαφέρον είναι επίσης, εάν η πλατυποδία είναι εύκαμπτη ή δύσκαμπτη. Η πλατυποδία, διορθώνεται με συντηρητικές μεθόδους, ειδικά πέλματα που γίνονται μετά από πελματογράφημα ή λήψη προπλάσματος.

 -Κοιλοποδία: Σπάνια υπάρχει και είναι το αντίθετο της πλατυποδίας. Δηλαδή υπάρχει πολύ υψηλή ποδική καμάρα. Σ αυτή την περίπτωση παρατηρούμε, αν υπάρχουν δυσλειτουργίες στη βάδιση, αν πέφτει το παιδί, αν δεν μπορεί να περπατήσει σωστά, και αν υπάρχουν κάποιες παραλλαγές στη βάδιση νευρολογικές παθήσεις και μεταταρσαλγία
-Υπάρχουν παιδιά που βαδίζουν στις μύτες των ποδιών και αυτό πολλές φορές οφείλεται στον ρικνό-σφιχτό αχίλλειο τένοντα. Δηλαδή, ο αχίλλειος τένοντας με την γαστροκνημία δεν αναπτύσσονται σωστά, συσπώνται, και το παιδάκι, ή αργότερα ο ενήλικας περπατάει στις μύτες των ποδιών.

Μεγαλώνοντας τα παιδιά , ενδεχομένως να παρουσιάσουν παθήσεις όπως είναι η σπαστική πλατυποδία. Που σημαίνει, πως όταν αναπτύσσονται τα οστά μπορεί το ένα κόκαλο να κολλήσει με το άλλο και να δημιουργήσει κάποιες παραμορφώσεις και δυσκολία στην βάδιση. Υπάρχουν συγγενείς παραμορφώσεις όπως είναι κάποιες γαμψοδακυλίες, ενωμένα δάκτυλα, υπεράριθμα δάκτυλα, προβλήματα που όταν διαγνωστούν θεραπεύονται

Για την αντιμετώπιση της οποιασδήποτε διαφορετικότητας παρουσιάζουν τα πόδια του παιδιού, πρέπει να γίνει διάγνωση από τον ορθοπεδικό. Αυτός θα αποφανθεί για την περαιτέρω διαχείριση του προβλήματος.

Γυναίκα και Οστεοπόρωση

Τα οστά του σώματος είναι ζωντανά τμήματα του οργανισμού μας. Τα κόκαλά μας αυξάνονται κατά την παιδική ηλικία και την εφηβεία και είναι πιο ισχυρά μεταξύ του 25ου και του 30ου έτους της ζωής. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας, ένα τμήμα των οστών απορροφάται από τον οργανισμό και νέο οστό εναποτίθεται συνεχώς, ανάλογα με τις ανάγκες του οργανισμού (εγκυμοσύνη) με προσπάθεια να υπάρχει μια ισορροπία .

Στην οστεοπόρωση, ο οργανισμός αδυνατεί να εναποθέσει την ίδια ποσότητα του οστού που απορροφάται. Στις γυναίκες η διαδικασία αυτή επιταχύνεται τα δέκα πρώτα χρόνια μετά την εμμηνόπαυση. Αυτό οφείλεται στο ότι οι ωοθήκες σταματούν να παράγουν τις γυναικείες ορμόνες του φύλου, τα οιστρογόνα.

Στα αρχικά της στάδια δεν προκαλεί ιδιαίτερα συμπτώματα. Μεταγενέστερα, παρατηρούνται διάχυτοι οστικοί πόνοι, προοδευτική απώλεια ύψους και σε μεγαλύτερη συχνότητα κατάγματα σε διάφορα σημεία του σώματος. 
Σε μετρήσεις της οστικής πυκνότητας στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης  βρέθηκε ότι το 30%  περίπου των Ελληνίδων 50 ετών και πάνω παρουσιάζουν οστεοπόρωση. Οι γυναίκες δε, που έχουν οστεοπόρωση, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν το γνώριζε! Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί αποδεικνύει την ανάγκη τόσο για τη συστηματική ενημέρωση των γυναικών όσο και για την ευρεία εφαρμογή μέτρων πρόληψης της οστεοπόρωσης.

Παράγοντες κινδύνου όμως είναι περιληπτικά οι εξής : Κληρονομικοί, Φύλο (γυναίκες), Ηλικία άνω των 50 ετών, Εμμηνόπαυση / υστερεκτομή, Λήψη γλυκοκορτικοειδών (δηλ. κορτιζόνης), Διάφορες παθήσεις: Υπερπαραθυρεοειδισμός, ρευματοειδής αρθρίτιδα, ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης. Έλλειψη σωματικής άσκησης, Διατροφή φτωχή σε ασβέστιο ή βιταμίνη D, Κάπνισμα, Μεγάλη κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών, Κατάχρηση καφέ και τσαγιού.
Η διάγνωση της οστεοπόρωσης, είναι πλέον εύκολη και στηρίζεται στη μέτρηση της οστικής πυκνότητας. Για τη μέτρηση της οστεοπόρωσης χρησιμοποιείται το DEXA , και υπέρηχος. Ταυτόχρονα για την πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα της οστικής απώλειας, εξετάσεις αίματος και ούρων είναι πάντα απαραίτητο να εκτελούνται.
Η θεραπεία της οστεοπόρωσης δεν μπορεί να πετύχει πλήρη αναπλήρωση της οστικής μάζας, που έχει ήδη χαθεί. Αυτή εστιάζεται στην επιβράδυνση της διαδικασίας απώλειας της μάζας των οστών, την πρόληψη των καταγμάτων και την αντιμετώπιση του πόνου, στη σωστή σωματική άσκηση που ενδυναμώνει το μυοσκελετικό σύστημα και ελαττώνει την πιθανότητα οστικών καταγμάτων και στη λελογισμένη και συνετή έκθεση στο ήλιο, ιδίως κατά τις απογευματινές ώρες, ώστε να διεγερθεί η σύνθεση βιταμίνης D, η οποία ευρίσκεται στο δέρμα μας με τη μορφή προβιταμίνης. Ταυτόχρονα πρέπει να προστίθενται στο διαιτολόγιο τροφές πλούσιες σε ασβέστιο και βιταμίνες, ουσίες απαραίτητες για τη σωστή λειτουργία των οστών.
Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης αναστέλλουν την οστική απορρόφηση ή αυξάνουν την οστική παραγωγή και είναι κυρίως τα παρακάτω: Διφωσφονικά, Καλσιτονίνη, Οιστρογόνα

Ασβέστιο, Βιταμίνη D, Αναβολικά.

Το θεραπευτικό βέβαια πρόγραμμα, που θα εφαρμοστεί σε κάθε ασθενή με οστεοπόρωση, καθορίζεται από τον ιατρό με βάση τα κλινικά δεδομένα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Πλατυποδία στα παιδιά

Τι πρέπει να γνωρίζουμε

Η πλατυποδία είναι η κατάσταση εκείνη του άκρου ποδός κατά την οποία παρατηρείται μείωση του ύψους της ποδικής καμάρας και κατά συνέπεια αύξηση της επιφάνειας επαφής του πέλματος με το έδαφος. Υπάρχει η φυσιολογική χαλαρή πλατυποδία και η παθολογική.

Όλα τα νεογνά και τα παιδιά μέχρι περίπου 3 ετών είναι φυσιολογικό να έχουν πλατυποδία.

Η χαλαρή πλατυποδία, χωρίς ενοχλήματα και με καλή κινητικότητα των αρθρώσεων του ποδιού παραμένει και στο 15% των ενηλίκων και θεωρείται φυσιολογική κατάσταση.

Συχνά συνδυάζεται με βλαισότητα της πτέρνας (πτερνοβλαισοποδία), είναι ορατή κατά τη γέννηση και διορθώνεται καθώς μεγαλώνει το παιδί. Η χαλαρή πλατυποδία είτε διορθώνεται μετά τα 3 έτη, οπότε εμφανίζεται  φυσιολογική καμάρα είτε παραμένει.

Τα παιδιά πρέπει να φορούν σωστά παπούτσια που να στηρίζουν την ποδοκνημική, όχι για να διορθωθεί η πλατυποδία αλλά για να βαδίζουν σωστά και σταθερά. Η παθολογική πλατυποδία χαρακτηρίζεται από ενοχλήματα, πόνο και διαταραχή του τρόπου της βάδισης και οφείλεται σε παθολογικές συνοστεώσεις μεταξύ των οστών του ταρσού, ρικνώσεις των τενόντων (Αχιλλείου τένοντα),διαταραχή της θέσης του αστραγάλου (κάθετος αστράγαλος),και νευρολογικών παθήσεων.

Όταν υπάρχει πόνος και δυσκαμψία του ποδιού, το παιδί πρέπει να υποβληθεί σε ακτινολογικό και νευρολογικό έλεγχο, διότι συχνά δεν είναι εύκολο να βρεθεί το αίτιο της πάθησης. Στην παθολογική πλατυποδία η θεραπεία είναι πολλές φορές χειρουργική και το είδος της επέμβασης εξατομικεύεται ανάλογα με το αίτιο. Σε περίπτωση νευρολογικής πάθησης συχνά το παιδί παρουσιάζει και άλλου είδους προβλήματα και η αντιμετώπιση της πλατυποδίας εντάσσεται στη γενικότερη θεραπεία του.

Όλα τα παιδιά πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο για τη σωστή ανάπτυξη των ποδιών τους, ιδιαιτέρως εάν έχει υποπέσει στην αντίληψη των γονέων κάτι ανησυχητικό ή εάν υπάρχει κάποιο ανάλογο ιστορικό στην οικογένεια.

Τα παιδιά που έχουν πλατυποδία καλό είναι να υποβάλλονται σε πελματογράφημα για την χρήση ειδικών πελμάτων που βοηθούν  στην σωστή κατανομή βάρους, ορθοστασία και περπάτημα χωρίς πόνους στην μέση ή τα πόδια.

Όλα τα παιδιά πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο για τη σωστή ανάπτυξη των ποδιών τους, ιδιαιτέρως εάν έχει υποπέσει στην αντίληψη των γονέων κάτι ανησυχητικό ή εάν υπάρχει κάποιο ανάλογο ιστορικό στην οικογένεια.

Τα παιδιά που έχουν πλατυποδία καλό είναι να υποβάλλονται σε πελματογράφημα για την χρήση ειδικών πελμάτων που βοηθούν  στην σωστή κατανομή βάρους, ορθοστασία και περπάτημα χωρίς πόνους στην μέση ή τα πόδια.

Πονάνε τα οστά του παιδιού μου. Πρέπει ν’ ανησυχώ;

Τρόποι αντιμετώπισης

Ένα ποσοστό 15-30% των παιδιών από 2 έως 12 ετών -με τα κορίτσια να «υπερέχουν» ελαφρώς έναντι των αγοριών- παραπονιούνται συχνά για πόνους στα κόκαλα.

Στην πλειοψηφία τους αυτοί οι πόνοι δεν συνοδεύονται από άλλα συμπτώματα (πυρετός, φλεγμονή, πόνοι στο λαιμό ή στην κοιλιά) και κατατάσσονται στην κατηγορία των πόνων ανάπτυξης. Λίγες είναι οι περιπτώσεις όπου οι πόνοι στα οστά έχουν παθολογικό αίτιο και ακόμη λιγότερες αυτές όπου οι πόνοι είναι σύμπτωμα σοβαρών παθήσεων.

Σύμφωνα με τους ορθοπεδικούς, υπάρχει σαφής συσχέτιση των πόνων στα κόκαλα με το ρυθμό ανάπτυξης σε ύψος των παιδιών. Γι’ αυτό και οι πόνοι στα κόκαλα είναι συχνότεροι μέχρι την ηλικία των 6 ετών, την ηλικία δηλαδή κατά την οποία τα παιδιά ψηλώνουν με ταχύτερο ρυθμό. Επίσης, οι πόνοι ανάπτυξης σχετίζονται με την έντονη φυσική δραστηριότητα ή την άσκηση.
Πώς θα είμαστε βέβαιοι ότι είναι πόνοι ανάπτυξης; Aν το παιδί διαμαρτύρεται συχνά για διάχυτους πόνους στο σκελετό, στη μέση ή στα πόδια, καλό είναι να επισκεφθούμε τον ορθοπεδικό μας, ο οποίος θα πάρει το ιστορικό και θα εξετάσει το παιδί, ώστε να αποκλείσει την ύπαρξη παθολογικού αιτίου, που προκαλεί τους πόνους.
Συμπτώματα που μας "χτυπάνε" το καμπανάκι για έλεγχο
Aν το παιδί παραπονιέται συχνά για πόνους στο σκελετό, κυρίως στα πόδια ή στη μέση. Aν το παιδί αλλάξει συμπεριφορά. Ανάλογα δηλαδή με την ηλικία του, μπορεί να γκρινιάζει, να μειωθεί η όρεξή του, να κοιμάται περισσότερες ή λιγότερες ώρες.
Aν το παιδί αλλάξει συνήθειες ως προς το παιχνίδι του, προτιμάει παιχνίδια που απαιτούν λιγότερη κίνηση ή δεν συμμετέχει σε ομαδικά παιχνίδια, ενώ πριν το έκανε με ευχαρίστηση. Aν ξαφνικά αρχίσει να κουτσαίνει. Aν δεν μπορεί να πατήσει το πόδι του. Aν δυσκολεύεται να καθίσει. Aν εμφανίζει πρήξιμο ή κοκκινίλα κοντά στις αρθρώσεις.
Όσον αφορά μωρά μικρότερα του ενός έτους, πόνοι στα κόκαλα εμφανίζονται σπάνια και μόνο σε σοβαρές καταστάσεις, αφού σε αυτή την ηλικία δεν υπάρχουν οι πόνοι ανάπτυξης. Oι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις είναι όταν υπάρχουν φλεγμονές στα οστά ή κακώσεις (μαιευτικά κατάγματα, τραυματισμός στο σπίτι ή κακοποίηση).

Τα χαρακτηριστικά των πόνων της ανάπτυξης
Τα παιδιά παραπονιούνται για πόνο συνήθως το απόγευμα και το βράδυ ή ξυπνάνε τη νύχτα. Εμφανίζονται συχνά, για μεγάλα ή μικρότερα χρονικά διαστήματα, χωρίς όμως να έχουν περιοδικότητα στην εμφάνισή τους. Oι πόνοι της ανάπτυξης μπορεί να κρατήσουν μερικές εβδομάδες ή και χρόνια, χωρίς όμως να είναι καθημερινοί ή τακτικοί. Δεν περιορίζουν τη δραστηριότητα των παιδιών, το παιχνίδι ή την άθλησή τους. Υποχωρούν εύκολα με ελαφρύ μασάζ, ζεστά επιθέματα ή ένα ζεστό μπάνιο. Σε σπάνιες περιπτώσεις χρειάζεται ένα ελαφρύ παυσίπονο, που ανακουφίζει αποτελεσματικά το παιδί. Είναι πόνοι συγκεχυμένοι και διάχυτοι, που δεν εντοπίζονται σε συγκεκριμένο σημείο των άκρων ή της σπονδυλικής στήλης.
Πολλές φορές σχετίζονται με τις δραστηριότητες του παιδιού. Mια μέρα ή ένα διάστημα όπου το παιδί κουράζεται σωματικά ή είναι πιο δραστήριο, μπορεί να παραπονεθεί για πόνο, κυρίως στα άκρα.

Υπάρχει πρόληψη ;
Oι πόνοι της ανάπτυξης είναι μέρος της φυσιολογικής διαδικασίας της ανάπτυξης του παιδιού, και γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει πρόληψη. Ένα είδος όμως γενικότερης πρόληψης για την καλή υγεία του παιδιού είναι η ενθάρρυνσή του για φυσική δραστηριότητα, που το βοηθάει να αναπτύξει γερό και υγιές σώμα, αλλά λειτουργεί και ως τρόπος ψυχικής εκτόνωσης.

Πόνοι από παθολογικά αίτια
Oι πόνοι που οφείλονται σε παθολογικές καταστάσεις ή τραυματισμούς μπορεί να έχουν αρκετές αιτίες. Tα πιο συνηθισμένα παθολογικά αίτια είναι φλεγμονές στα κόκαλα ή στις αρθρώσεις, τραυματισμοί, θλάσεις, κατάγματα ή διαστρέμματα. Ένα πολύ μικρό ποσοστό των παθολογικών πόνων οφείλεται σε σοβαρές παθήσεις, όπως λευχαιμία, όγκοι καλοήθεις ή κακοήθεις και παθήσεις του αίματος.

Μια επίσκεψη στον ορθοπεδικό θα δείξει και την λύση του προβλήματος.

Σύμφωνα με τους ορθοπεδικούς, υπάρχει σαφής συσχέτιση των πόνων στα κόκαλα με το ρυθμό ανάπτυξης σε ύψος των παιδιών. Γι’ αυτό και οι πόνοι στα κόκαλα είναι συχνότεροι μέχρι την ηλικία των 6 ετών.

Ρήξη μηνίσκου

Οι μηνίσκοι του γόνατος είναι ημισεληνοειδής ινοχόνδρινοι σχηματισμοί που παρεμβάλλονται μεταξύ του μηρού και της κνήμης. Παίζουν σημαντικό ρόλο στην σταθερότητα της αρθρώσεως και στην προστασία των χόνδρινων επιφανειών, καθώς η φυσική ελαστικότητά τους απορροφά τις πιέσεις που δέχονται οι επιφάνειες αυτές. Διακρίνονται τρεις ζώνες καθοριστικές για την αιμάτωση τους, αλλά και την θεραπευτική προσπέλαση σε περίπτωση τραυματισμού τους.
Οι τραυματισμοί των μηνίσκων είναι συχνή ορθοπεδική πάθηση. Περιγράφονται οι οξύς τραυματικές ρήξεις των μηνίσκων, καθώς και οι βλάβες εκφυλιστικού τύπου. Το ιστορικό, η κλινική εξέταση και οι απεικονιστικοί έλεγχοι με απλή ακτινογραφία και μαγνητική τομογραφία καθορίζουν με ακρίβεια την βλάβη, την πρόγνωση και την αντιμετώπιση αυτής.
Τα συμπτώματα του ασθενούς που έχει υποστεί ρήξη είναι το "μάγκωμα" του γόνατος και ο πόνος. Συχνά παρατηρείται και συλλογή υγρού στην άρθρωση το οποίο τη διογκώνει και παρεμποδίζει την κίνηση της. Συχνότερα όμως ο πόνος από τη ρήξη του μηνίσκου δεν είναι συνεχής αλλά διαλείπων και είναι εντονότερος κατά το βαθύ κάθισμα οπότε και το κομμάτι που έχει αποκοπεί μπαινοβγαίνει στην άρθρωση.
Έτσι ο ορθοπεδικός είναι σε θέση να προτείνει συντηρητική ή χειρουργική θεραπεία για την ανακούφιση των συμπτωμάτων του ασθενή.
Οι μικρού μεγέθους σταθερές ασυμπτωματικές ρήξεις δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζονται χειρουργικά. Οι ρήξεις που προκαλούν επίμονα συμπτώματα πρέπει να αντιμετωπίζονται αρθροσκοπικά (χειρουργικά).

Η συντηρητική θεραπεία συνίσταται σε παγοθεραπεία, αποφυγή καταπόνησης και κατάλληλη φυσικοθεραπεία, ενώ η χειρουργική αγωγή συνεπάγεται τις περισσότερες φορές στην αρθροσκόπηση γόνατος.

Οι μηνίσκοι, όπως και τα υπόλοιπα μέρη της άρθρωσης υπόκεινται σε τραυματισμούς όταν το γόνατο είναι μισολυγισμένο και ταυτόχρονα γίνεται στροφή της κνήμης γιατί εγκλωβίζονται μεταξύ των οστών της άρθρωσης και υφίστανται ρήξη.

Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα

Τι είναι
Είναι μία συνηθισμένη πάθηση του χεριού που προκαλείται από την πίεση του μέσου νεύρου στον καρπιαίο σωλήνα καθώς διέρχεται από τον πήχη στο χέρι. Ο καρπιαίος σωλήνας είναι η δίοδος, τρόπον τινά του μέσου νεύρου, η οποία είναι από τη φύση αρκετά στενή.

Σχηματίζεται από τα οστά του καρπού και τον εγκάρσιο καρπιαίο σύνδεσμο και φιλοξενεί 9 τένοντες και το μέσο νεύρο. Επομένως, η οποιαδήποτε αιτία προκαλεί την ελάττωση του χώρου διέλευσης του μέσου νεύρου μέσα από τον στενόχωρο αυτό σωλήνα, προκαλεί την πίεση του νεύρου και την εμφάνιση μιας σειράς συμπτωμάτων.

Ποιες είναι οι αιτίες πρόκλησης συνδρόμου του καρπιαίου σωλήνα ;

Οι αιτίες πρόκλησης του συνδρόμου του καρπιαίου σωλήνα είναι αδιευκρίνιστες σε αρκετές περιπτώσεις. Ουσιαστικά, το σύνδρομο αυτό μπορεί να το παρουσιάσει ο οποιοσδήποτε. Έχει όμως συσχετιστεί με διάφορες αιτίες όπως: Σακχαρώδης Διαβήτης, Παλαιοί τραυματισμοί ή κατάγματα στον καρπό, Ρευματοπάθειες, Εγκυμοσύνη, Επαναλαμβανόμενες κινήσεις λόγω της φύσεως της εργασίας, Παθήσεις του Θυρεοειδούς Αδένος.

Η τελική κατάληξη της οποιασδήποτε αιτίας προκαλεί τη γένεση του συνδρόμου του καρπιαίου σωλήνα είναι η δημιουργία φλεγμονής στον υμένα που περιβάλλει τον εγκάρσιο σύνδεσμο του καρπού, η οποία οδηγεί τελικά σε πάχυνση του συνδέσμου.
Η πάχυνση του εγκάρσιου συνδέσμου προκαλεί την πίεση του μέσου νεύρου και την πρόκληση της ανάλογης συμπτωματολογίας.
Δεν έχουν επιβεβαιωθεί μέχρι σήμερα αξιόπιστα μέτρα πρόληψης του συνδρόμου, όπως η λήψη συμπληρωμάτων διατροφής, η προληπτική χρήση ναρθήκων, ή η αλλαγή εργασίας.

Ποια είναι τα συμπτώματα ;

Τα συμπτώματα που θα πρέπει να μας οδηγήσουν στο γιατρό είναι ο πόνος στο χέρι , το μούδιασμα, οι παραισθήσεις (αίσθημα ότι περνάει ηλεκτρικό ρεύμα ή ότι μας τρυπούν βελόνες) και ότι αισθανόμαστε το χέρι μας πιο αδύναμο. Ιδιαίτερη σημασία θα πρέπει να δώσουμε όταν ο πόνος και το μούδιασμα μας ξυπνάει τη νύκτα και χρειάζεται να μαλάξουμε το χέρι μας για να ανακουφιστούμε. Τα δάκτυλα τα οποία προσβάλλονται συνήθως είναι αυτά πού νευρώνονται από το μέσο νεύρο, δηλαδή ο αντίχειρας, ο δείκτης, ο μέσος και ο παράμεσος.

Πώς γίνεται η διάγνωση;

Η διαγνωστική προσέγγιση του ασθενούς πρέπει να ακολουθεί τα εξής στάδια:

1.Την λήψη ενός λεπτομερούς ιστορικού όπου να διευκρινίζεται ο χαρακτήρας και η συχνότητα των συμπτωμάτων.
2.Την λεπτομερή εξέταση του χεριού και τη σύγκριση με το άλλο χέρι.
3.Την εξέταση του αυχένος και τον αποκλεισμό του αυχενικού συνδρόμου.
4.Ακτινογραφίες άκρας χειρός και πηχεοκαρπικής.
5.Έλεγχος των επιπέδων του σακχάρου στο αίμα, έλεγχος ρευματολογικών παραγόντων στο αίμα, έλεγχος των δραστικών ορμονών του θυρεοειδούς Τ3 και Τ4, καθώς και της θυρεοτρόπου ορμόνης TSH.
6.Το ηλεκτρομυογράφημα και τον έλεγχο των ταχυτήτων αγωγής των νεύρων που νευρώνουν το χέρι.

Ιδιαίτερη βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί στη διαγνωστική αξία του ηλεκτρομυογραφήματος και του ελέγχου της ταχύτητας αγωγής των νεύρων που νευρώνουν το χέρι.

Η εξέταση αυτή επιβεβαιώνει τη διάγνωση του συνδρόμου του καρπιαίου σωλήνα και αποκλείει άλλες παθήσεις που είτε υποδύονται το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα, ή μπορεί να συνυπάρχουν, όπως η ωλένιος νευρίτιδα, η το αυχενοβραχιόνιο σύνδρομο.

Πώς θεραπεύεται;

H θεραπεία του συνδρόμου του καρπιαίου σωλήνα έχει δύο σκέλη, όπου το κάθε ένα σκέλος έχει τις ενδείξεις του:

Συντηρητική θεραπεία: Η συντηρητική θεραπεία εφαρμόζεται στα αρχικά στάδια του συνδρόμου. Περιλαμβάνει τη χρήση μη στεροειδών αντι-φλεγμονωδών φαρμάκων από το στόμα, τη χρήση ναρθήκων νυκτός όπου ακινητοποιούν την πηχεοκαρπική άρθρωση και την έγχυση της κορτιζόνης μέσα στον καρπιαίο σωλήνα.
Επίσης, ιδιαίτερη ανακούφιση μπορεί να προσφέρουν και τα φυσιοθεραπευτικά μέσα, όπως η χρήση των υπερήχων με αντιφλεγμονώδη αλοιφή, η κινησιοθεραπεία. Χειρουργική θεραπεία: Η χειρουργική θεραπεία έχει ένδειξη επί αποτυχίας της συντηρητικής αγωγής ή επί επιδεινώσεως των ενοχλημάτων. Η οποιαδήποτε χειρουργική τεχνική αποσκοπεί στην διάνοιξη του εγκαρσίου συνδέσμου του καρπού και στην αποσυμπίεση του μέσου νεύρου.

Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα οφείλεται σε πίεση του μέσου νεύρου κατά την διέλευσή του στον καρπιαίο σωλήνα. Πρόκειται για ένα σύνδρομο που αφορά κυρίως γυναίκες και συνήθως πάσχουν και τα δύο άκρα.
Η διάγνωση τίθεται από το ιστορικό λόγω του χαρακτηριστικού νυκτερινού άλγους της περιοχής με αντανάκλαση αυτού τόσο κεντρικά όσο και περιφερικά, και τις έντονες παραισθήσεις στο δείκτη, μέσο και παράμεσο δάκτυλο, καθώς και από την κλινική εξέταση.
Η επιβεβαίωση έρχεται από το ηλεκτρομυογράφημα και η θεραπεία είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων χειρουργική.

Σύνδρομο πρόσκρουσης ώμου

Πρόκειται για ένα επώδυνο σύνδρομο της περιοχής του ώμου το οποίο οφείλεται σε προστριβή των μαλακών μορίων (ορογόνος υπακρωμιακός θύλακος και τενόντιο πέταλο) μεταξύ ακρωμίου (σκεπής του ώμου) και κεφαλής του βραχιονίου οστού. Παλαιότερα χρησιμοποιούταν ο όρος περιαρθρίτιδα ώμου, σήμερα όμως ο όρος αυτός τείνει να καταργηθεί αφού μπορούμε πλέον με ακρίβεια να εντοπίσουμε την αιτία της παθήσεως.
Το σύνδρομο πρόσκρουσης ή προστριβής (Impigement Syndrome) μπορεί να οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες, όπως ιδιαίτερη ανατομία του ακρωμίου, σε ενδογενείς, όπως ασβεστοποιός τενοντίτιδα του υπερακανθίου τένοντα, ρήξη τενοντίου πετάλου και στη μικροαστάθεια της κατ’ ώμου αρθρώσεως.
Ο ασθενής αναφέρει οξύ άλγος στον ώμο κυρίως κατά την απαγωγή και την έξω στροφή, αλλά χαρακτηριστικός είναι και ο νυκτερινός πόνος. Συνήθως παρατηρείται σε αθλητές που ασχολούνται με σπορ ρήψεων, αλλά και σε μεσήλικες που εκτελούν χειρονακτική εργασία.
Το ιστορικό, η λεπτομερής κλινική εξέταση με συγκεκριμένα τεστ, ο υπερηχογραφικός και ακτινολογικός έλεγχος είναι απαραίτητα για την ακριβή διάγνωση του προβλήματος. Σε ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις χρειάζεται περαιτέρω έλεγχος με μαγνητική τομογραφία.
Η θεραπεία εξαρτάται από την κλινική εικόνα, την πορεία της πάθησης και τα απεικονιστικά ευρήματα. Συνίσταται σε συντηρητική (παυσίπονη αντιφλεγμονώδη αγωγή, ανάπαυση, φυσικοθεραπεία, ασκήσεις) και στην χειρουργική.

Το άλγος στον ώμο είναι ένδειξη για πολλά σύνδρομα γι αυτό καλύτερα πάντα να επισκέπτεστε τον ορθοπεδικό σας για την καλύτερη θεραπευτική αντιμετώπιση και διαφορετική διάγνωση.

                          

Τι είναι η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου -Συνέντευξη με τον Ορθοπεδικό Ιατρό Ζίαντ Μπάχας

Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου είναι μια πάθηση που οδηγεί σε προοδευτική φθορά του αρθρικού χόνδρου του ισχίου. Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό δευτεροπαθής και προκαλείται από αίτια που διαταράσσουν την αρμονική σχέση μεταξύ της κεφαλής μηριαίου και κοτύλης όπως είναι για παράδειγμα η δυσπλασία ισχίου, μικροβιακή ή μη φλεγμονή, το τραύμα, οι ρευματοπάθειες και η οστεοχονδρίτιδα. Ο ιατρός κ. Μπάχας τελείωσε την Ιατρική σχολή στο πανεπιστήμιο NIS και Βελιγράδι στην Σερβία. Το Ιατρείο του βρίσκεται στην οδό Σμύρνης 3-5 στην Ξάνθη. Είναι συμβεβλημένος με το δημόσιο, ΤΕΒΕ, ΟΓΑ και Στρατό.

Xanthi News: Ως ειδικός επί του θέματος πείτε μας τι ακριβώς είναι η Οστεοαρθρίτιδα ισχίου και ποιά άτομα συνήθως υποφέρουν από αυτή;

Ζίαντ Μπάχας: Η οστεοαρθρίτιδα ισχίου είναι η καταστροφή της άρθρωσης του ισχίου που οφείλεται είτε στην  φυσιολογική εκφύλιση της άρθρωσης λόγω της γήρανσης είτε στην καταστροφή της άρθρωσης δευτεροπαθώς μετά από τραύμα, ρευματοπάθεια ή συγγενή πάθηση. Η οστεοαρθρίτιδα συνήθως εμφανίζεται στα ηλικιωμένα άτομα, αλλά και σε νεότερα άτομα ανάλογα με την αιτία που προκάλεσε την κατάσταση.

Xanthi News: Πώς γίνεται αντιληπτή;

Ζίαντ Μπάχας: Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου γίνεται αρχικά αντιληπτή από τον ασθενή ως πόνο στην περιοχή του γοφού που εμφανίζεται μετά από κούραση. Ένα από τα πιο πρώιμα συμπτώματα της πάθησης αποτελεί η δυσκαμψία και ο πόνος κατά το πρώτο βήμα όταν ο ασθενής σηκώνεται από την  καθιστή θέση. Επίσης ένα άλλο σύμπτωμα αποτελεί η δυσκολία ή ακόμα και η αδυναμία του ασθενούς να βάλει τις κάλτσες του ή να κόψει τα νύχια των ποδιών του. Σταδιακά ο πόνος και τα ενοχλήματα χειροτερεύουν, ενώ ο ασθενής εμφανίζει πόνο στην περιοχή του γοφού όλο και πιο σύντομα κατά τη βάδιση. Με την επιδείνωση του προβλήματος μπορεί να εμφανιστεί βράχυνση του σκέλους ή ακόμα και σύγκαμψη, δηλαδή μείωση του εύρους κίνησης της άρθρωσης και αδυναμία της άρθρωσης να έρθει σ’ ευθειασμό οπότε και παραμένει σε κάμψη που κάνει τη βράχυνση του σκέλους ακόμα πιο  εκσεσημασμένη, οπότε ο ασθενής μπορεί και να κουτσαίνει.

Xanthi News: Ποιοι παράγοντες ευνοούν την εμφάνιση της;

Ζίαντ Μπάχας: Η οστεοαρθρίτιδα αποτελεί ουσιαστικά μια μηχανική φθορά της άρθρωσης. Η αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης του πληθυσμού λόγω της βελτίωσης των συνθηκών ζωής ουσιαστικά οδηγεί σε αύξηση των περιστατικών οστεοαρθρίτιδας που δημιουργούν προβλήματα στη ζωή του ασθενούς.  Τέτοιου είδους φθορά επιταχύνεται με την παχυσαρκία που επιβαρύνει τις αρθρώσεις λόγω  της αύξησης της καταπόνησης. Τα ενδραρθρικά κατάγματα  επίσης έχουν συσχετιστεί με την εμφάνιση πρώιμης οστεοαρθρίτιδας λόγω της καταστροφής που προκαλούν στην αρθρική επιφάνεια. Οι ρευματοπάθειες επίσης οδηγούν σε πρώιμη καταστροφή της άρθρωσης , καθώς και το συγγενές εξάρθρημα ισχίου και άλλες παιδικές ασθένειες προκαλούν οστεοαρθρίτιδα σε πρώιμη ηλικία.

Xanthi News: Πώς γίνεται η διάγνωση;

Ζίαντ Μπάχας: Η διάγνωση γίνεται κλινικά από τον ορθοπεδικό μέσα από το ιστορικό και από την συστηματική κλινική εξέταση, μιας και είναι δυνατόν παρόμοια ενοχλήματα να εμφανίζονται από προβλήματα της σπονδυλικής στήλης, του ισχίου ή και του γόνατος και επιβεβαιώνεται με ειδικό ακτινολογικό έλεγχο με τον οποίο ελέγχεται η φθορά του χόνδρου της άρθρωσης.

Xanthi News: Πώς αντιμετωπίζεται;

Ζίαντ Μπάχας: Η αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας είναι καταρχήν συντηρητική. Όταν όμως είναι αρκετά προχωρημένη και δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινή ζωή του ασθενούς, η χειρουργική αποκατάσταση είναι ενδεδειγμένη. Κατά την επέμβαση αλλάζουμε την άρθρωση και ανάλογα με την ηλικία , το επίπεδο δραστηριότητας και τη γενική κατάσταση υγείας του ασθενούς μπορούμε να εκτελέσουμε ολική αρθροπλαστική ισχίου ή και αρθροπλαστική επιφανείας αν ο ασθενής είναι μικρότερης ηλικίας.

Xanthi News: Σας ευχαριστούμε

Πίεση ωλενίου νεύρου στον αγκώνα

Τι είναι

Το  Σύνδρομο πιέσεως του Ωλενίου νεύρου (ωλένια νευρίτις) στον αγκώνα είναι η παθολογία εκείνη κατά την οποία πιέζεται το Ωλένιο Νεύρο στη περιοχή του αγκώνα.

Το Ωλένιο Νεύρο σχηματίζεται στην Αυχενική Μοίρα της Σπονδυλικής Στήλης, κυρίως από την 8η αυχενική ρίζα, αποτελώντας τμήμα της κατάληξης του βραχιονίου πλέγματος. Πορεύεται κατά μήκος της έσω επιφανείας του βραχίονος και της παλαμιαίας επιφανείας του αντιβραχίου καταλήγοντας στα δάκτυλα.

Το ωλένιο νεύρο κατά την πορεία του στον αγκώνα διέρχεται από την αύλακα του ωλενίου νεύρου στην έσω πλευρά του. Η συγκράτηση του νεύρου μέσα στην αύλακα επιτυγχάνεται με την ύπαρξη περιτονίας που σχηματίζει ανένδοτο σωλήνα και το συγκρατεί στη θέση του.
Η ωλένια νευρίτις εμφανίζεται κατόπιν πιέσεως ή τραυματισμού του νεύρου στην περιοχή του αγκώνα, ειδικά σε άτομα που ασκούν χειρωνακτικής φύσεως εργασία.
Οι προδιαθεσικοί παράγοντες και η αιτιολογία εμφάνισης της νόσου είναι:
Κάταγμα ή εξάρθρημα του αγκώνα, που έχει σαν αποτέλεσμα τη διαταραχή της σχέσης των οστών και της ωλενίου αύλακος. Χρόνια υπερχρησιμοποίηση των χεριών με τον αγκώνα ευρισκόμενο σε κάμψη, Άμεση  ή χρόνια πίεση που οδηγούν σε σχηματισμό ουλώδους ιστού γύρω από το νεύρο. Υπερξάρθημα του νεύρου από το σωλήνα, αποτέλεσμα τραυματισμού της περιτονίας ή ανατομικής ανωμαλίας της περιοχής. Εκφυλιστικές αλλοιώσεις της άρθρωσης. Όγκοι όπως είναι το γάγγλιο, ή η ανώμαλος έκφυση μυών που οδηγούν στη μείωση του χώρου του ωλενίου σωλήνα
Η πίεση του ωλενίου νεύρου στον αγκώνα συνήθως εμφανίζεται με αιμωδίες στην κατανομή αισθητικότητας του νεύρου που επιβαρύνονται με τη δοκιμασία κάμψεως του αγκώνα. Άμεση πλήξη του ωλενίου νεύρου στην αύλακα του στον αγκώνα, προκαλεί χαρακτηριστικό αίσθημα που οι ασθενείς το περιγράφουν "σαν να περνάει ρεύμα". Η μείωση της πλάγιας σύλληψης, είναι η πρώτη εκδήλωση επηρεασμού της δύναμης του χεριού.

Σοβαρές πιέσεις οδηγούν σε πλήρη βλάβη των νευρούμενων από το ωλένιο νεύρο μυών, με αποτέλεσμα ένα χέρι αδύνατο, με χαρακτηριστική ατροφία κυρίως της πρώτης μεσοδακτυλικής πτυχής, απώλεια της αίσθησης στο μικρό και παράμεσο δάκτυλο και σοβαρή λειτουργική δυσχρηστία.

H διαφορική διάγνωση των παθολογικών αιτιών είναι εφικτή με τη σωστή κλινική εξέταση και το ειδικό εργαστηριακό έλεγχο (ηλεκτρομυογράφημα, ακτινολογικός έλεγχος, αγγειογραφία κ.λ.π.)
Στα πρώιμα στάδια του συνδρόμου, τα συμπτώματα είναι δυνατόν να υποχωρήσουν με την κατάλληλη συντηρητική αγωγή. Ο περιορισμός της δραστηριότητας του ατόμου και ειδικά η αποφυγή των κινήσεων κάμψεως του αγκώνα είναι επιβεβλημένη. Νυκτερινοί νάρθηκες εκτάσεως είναι χρήσιμοι και πρέπει να χρησιμοποιούνται. Κατάλληλη επίδεση του αγκώνα κατά τη διάρκεια της ημέρας εμποδίζει την άμεση πλήξη του νεύρου. Μη στερεοειδής αντιφλεγμονώδης αγωγή, συμπληρώνει την συντηρητική αγωγή, με αμφισβητούμενη όμως αποτελεσματικότητα.
Στις περιπτώσεις που η πίεση του νεύρου είναι σοβαρή, ή όταν η συντηρητική αγωγή δεν αποδίδει την αναμενόμενη βελτίωση της συμπτωματολογίας, πρέπει να ακολουθείται χειρουργική θεραπεία. Ο στόχος της επεμβάσεως είναι η αποσυμπίεση του ωλενίου νεύρου στον ωλένιο σωλήνα και η εξάλειψη των παραγόντων που οδήγησαν στην πίεση. Μια επίσκεψη στον ορθοπεδικό ιατρό θα δείξει και τον ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης.

Επικονδυλίτιδα Τι είναι- Πως αντιμετωπίζεται

Η επικονδυλίτιδα ή αγκώνας των τενιστών, όπως είναι περισσότερο γνωστή, είναι μια πάθηση που προκαλεί πόνο στην εξωτερική πλευρά του αγκώνα και πάνω από τους μυς που εκτείνουν τον καρπό και τα δάχτυλα. Αυτή η κατάσταση μπορεί να δημιουργηθεί από: Άμεσο χτύπημα στο βραχιόνιο κόνδυλο, ξαφνική και έντονη σύσπαση των κερκιδικών εκτεινόντων του καρπού, χρόνια και υπερβολική χρήση των ίδιων μυών.

Εκτός από αυτή καθαυτή την ευαισθησία στον κόνδυλο του βραχιονίου, ευαισθησία είναι δυνατόν να υπάρχει και στη μάζα των εκτεινόντων στη ραχιαία πλευρά του αντιβραχίου. Η παθολογία αυτή υποδηλώνει πίεση του κερκιδικού νεύρου στον κερκιδικό σωλήνα.

Σημεία και συμπτώματα

Η διάγνωση της επικονδυλίτιδας τεκμηριώνεται συνήθως από το θεράποντα ιατρό, όταν διαπιστώνεται τοπική ευαισθησία κατά την ψηλάφηση πάνω από το βραχιόνιο κόνδυλο. Κάποιοι ασθενείς νιώθουν πόνο και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζονται η αυχενική μοίρα του ασθενή και ο ώμος του, καθώς είναι δυνατόν να αντανακλάται ο πόνος από παθήσεις στις περιοχές αυτές.

Θεραπεία

Η θεραπεία της επικονδυλίτιδος είναι κατ' αρχήν συντηρητική. Ο περιορισμός των δραστηριοτήτων και η ακινητοποίηση του αγκώνα με τον καρπό σε έκταση κρίνονται απαραίτητες. Η χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων υποβοηθά στη μείωση της φλεγμονής στην περιοχή. Εάν υπάρξει βελτίωση των συμπτωμάτων, πρέπει να ακολουθηθεί ένα πρόγραμμα φυσικής αποκατάστασης, που περιλαμβάνει ασκήσεις διάτασης των μυών του αντιβραχίου. Η χρήση ειδικού νάρθηκα που καθηλώνει την έκφυση των εκτεινόντων του καρπού βελτιώνει την εικόνα.

Αποτυχία της συντηρητικής αγωγής είναι δυνατόν να υποχρεώσει τον ασθενή σε αλλαγή των δραστηριοτήτων ή ακόμη και της εργασίας του. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να επιβάλλεται χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική διάνοιξη κρίνεται απαραίτητη όταν παρουσιάζεται σύνδρομο πίεσης του κερκιδικού νεύρου. Οι επεμβάσεις ποικίλλουν από απλή απελευθέρωση της έκφυσης των εκτεινόντων μέχρι πλήρη απελευθέρωση του κερκιδικού νεύρου. Μετεγχειρητικά ακολουθείται ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που διαρκεί δύο με τρεις μήνες. Έπειτα από τρεις εβδομάδες ακινητοποίησης, αρχίζει η κινητοποίηση του αγκώνα και του αντιβραχίου. Ακολουθεί πρόγραμμα διάτασης των μυών του αντιβραχίου.

Συνέντευξη στην Xanthi News με τον Ορθοπεδικό Ιατρό Ζίαντ Μπάχας Τι είναι οσφυαλγία

Συνέντευξη με τον Ορθοπεδικό Ιατρό  Ζίαντ Μπάχας

Τι είναι οσφυαλγία

Xanthinews: Γιατρέ, σας ευχαριστούμε για την ανταπόκριση σας θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε: Είναι ασθένεια η οσφυαλγία;

Ζίαντ Μπάχας: Η οσφυαλγία ή πόνος της μέσης ή λουμπάγκο, όπως ονομάζεται από πολλούς, δεν είναι μια ξεχωριστή νοσολογική οντότητα, μια ορθοπεδική ασθένεια, όπως έχουμε ίσως συνηθίσει να τη σκεφτόμαστε. Αποτελεί το σύμπτωμα ή την κλινική εικόνα ασθενειών τελείως διαφορετικών μεταξύ τους.

Xanthinews: Από πού προέρχεται ο πόνος στην περιοχή της μέσης;

Ζίαντ Μπάχας: Μπορεί να προέρχεται από τα οστά δηλαδή από τους πέντε οσφυϊκούς σπονδύλους, τα οστά της λεκάνης και των ισχίων. Από τα νευρικά στοιχεία, το νωτιαίο μυελό, τα περιβλήματά του (μήνιγγες) και τις νευρικές ρίζες.  Από τα υπόλοιπα μαλακά μόρια, τους μυς, τους συνδέσμους και τους αρθρικούς θυλάκους. Από τα σπλάγχνα, τους νεφρούς, το πάγκρεας, τη χοληδόχο κύστη, το στομάχι, το έντερο. Έτσι, πολλές νοσολογικές οντότητες που σχετίζονται με όλα αυτά τα ανατομικά στοιχεία μπορεί να εμφανιστούν, με πρώτο ή κύριο σύμπτωμα την οσφυαλγία.

Xanthinews: Πρέπει στην οξεία οσφυαλγία να ζητάμε ιατρική βοήθεια;

Ζίαντ Μπάχας: Απολύτως ναι. Η οσφυαλγία είναι συνήθως το αποτέλεσμα απλών, μηχανικών παραγόντων που προκαλούν μυοσκελετική τάση και κατά ακολουθία μυϊκό σπασμό. Στους πιο ηλικιωμένους μπορεί να αποτελεί συνέπεια οστεοαρθρίτιδας της σπονδυλικής στήλης και σχηματισμού οστεοφύτων. Υπάρχει όμως και ένας μικρός αριθμός καταστάσεων που χρειάζονται ταχεία διάγνωση και άμεση αντιμετώπιση.

Είναι πολλές οι παθήσεις εκείνες που μπορεί να περιλαμβάνουν την οσφυαλγία ως σύμπτωμα ή κλινική εικόνα;

Ζίαντ Μπάχας: Πάρα πολλές. Στη διαφορική διάγνωση της οσφυαλγίας ο γιατρός περιλαμβάνει: την κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου, οξεία ή χρόνια τη στένωση του σπονδυλικού σωλήνα σπονδυλόλυση ή σπονδυλολίσθηση όγκους, πρωτοπαθείς (καλοήθεις ή κακοήθεις) ή μεταστατικούς φλεγμονές (δισκίτις, απόστημα, φυματίωση, βρουκέλλωση, αραχνοειδίτις, έρπης ζωστήρας) αρθρίτιδες, τραυματισμοί,  παθήσεις του ουροποιογεννητικού, παθήσεις του πεπτικού κ.α.

Xanthinews: Πώς θα βοηθηθεί ο γιατρός στην τελική του διάγνωση;

Ζίαντ Μπάχας: Συνεργαζόμενος ο ασθενής με το γιατρό του και δίνοντάς του ένα λεπτομερές ιστορικό του πόνου, τον βοηθά ουσιαστικά να προσεγγίσει τη διάγνωση. Για να βεβαιωθεί, θα χρειαστούν μια καλή κλινική εξέταση και πιθανόν παρακλινικός έλεγχος (εξετάσεις αίματος, ακτινογραφίες κ.λπ.). Το ξεκίνημα του πόνου, η διάρκειά του, οι χαρακτήρες του (συνεχής, περισταλτικός, οξύς, χρόνιος, νυχτερινός, αν εκλύεται με την κίνηση, πώς υφίεται, πού αντανακλά κ.λπ.), τα συνοδά συμπτώματα (έμετος, πυρετός, μουδιάσματα, συχνουρία, μυϊκή έκπτωση, απώλεια ή αύξηση βάρους) αποτελούν πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά. Σημαντικές πληροφορίες επίσης είναι η ύπαρξη άλλων γνωστών παθήσεων που ενδεχομένως έχει ο ασθενής, όπως νεοπλασία, πεπτικό έλκος, αρτηριοπάθεια, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, ρευματοειδής αρθρίτις, υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης, AIDS). Τυχόν λήψη φαρμάκων για οποιονδήποτε λόγο, όπως αντιπηκτικά, κορτιζόνη, θα πρέπει να αναφέρεται. Επίσης πρέπει να αναφέρεται τραυματισμός ή προηγηθείσα επέμβαση (ραχιαία ή επισκληρίδιος νάρκωση).

Xanthinews: Ποιες είναι οι πιο συχνές εξετάσεις που γίνονται στο πλαίσιο του παρακλινικού και εργαστηριακού ελέγχου για τη διάγνωση της νόσου που βρίσκεται πίσω από την οσφυαλγία;

Ζίαντ Μπάχας: Συνήθως ο γιατρός ξεκινά με απλές ακτινογραφίες της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Εάν και εφόσον χρειάζεται, και ανάλογα με τη συμπτωματολογία, ο γιατρός μπορεί να ζητήσει αξονική τομογραφία, μαγνητική τομογραφία, σπινθηρογράφημα, ηλεκτρομυογράφημα των κάτω άκρων, αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις.

Xanthinews: Ποια είναι η συνηθέστερη αιτία οσφυαλγίας και ποια είναι η θεραπεία της;

Ζίαντ Μπάχας: Η πιο συνηθισμένη μορφή οσφυαλγίας είναι αυτή που προέρχεται από μυϊκή τάση-σπασμό των ραχιαίων ή των ιερονωτιαίων μυών της ράχης. Συνήθως προκαλείται από σήκωμα βάρους -κάποιου μεγάλου αντικειμένου- με λάθος τρόπο, δηλαδή όταν η άρση του βάρους γίνεται με τα πόδια σε ευθεία και τον κορμό να γέρνει προς τα εμπρός, ενώ η μέση (οσφυϊκή περιοχή) βρίσκεται σε πρόσθια κάμψη.

Xanthinews: Έχει θέση στη θεραπεία της οσφυαλγίας η χειρουργική αντιμετώπιση;

Ζίαντ Μπάχας: Ναι. Όταν η συντηρητική θεραπεία που εφαρμόσθηκε συστηματικά για περίπου τρεις μήνες δεν απέδωσε. Όταν η οξεία φάση συνοδεύεται από σοβαρά νευρολογικά φαινόμενα όπως λόγου χάρη πτώση του άκρου ποδός. Σε αρρώστους που έχουν επανειλημμένες υποτροπές. Σε κεντρική μαζική πρόπτωση που συνοδεύεται από πάρεση των κάτω άκρων και ορθοκυστικές διαταραχές.

Xanthinews: Υπάρχουν τρόποι να προληφθεί η οσφυαλγία;

Ζίαντ Μπάχας: Σίγουρα υπάρχουν. Η καλή φυσική κατάσταση, η γυμναστική ολόκληρου του σώματος και ειδικά οι ασκήσεις ενδυνάμωσης των κοιλιακών, ραχιαίων και ιερονωτιαίων ομάδων μυών είναι απαραίτητες. Αυτές όμως πρέπει να γίνονται όταν το άτομο είναι σε πλήρη υγεία και όχι κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά την κρίση οσφυαλγίας, γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χειροτερέψει ή να υποτροπιάσει. Άλλοι τρόποι πρόληψης της οσφυαλγίας είναι η αποφυγή αύξησης του σωματικού βάρους και το σήκωμα αντικειμένων με σωστό τρόπο (γόνατα σε κάμψη και με ίσιο τον κορμό). Η τοποθέτηση μικρού μαξιλαριού στη μέση, όταν πρόκειται κάποιος να οδηγήσει για πολλές ώρες, είναι επίσης βοηθητική. Η ξεκούραση και ο ύπνος είναι πολύ σημαντικό να γίνονται με το σωστό τρόπο. Αυτός είναι σε κρεβάτι με σκληρό σταθερό σκελετό (ξύλα και όχι ελάσματα), όπως και "σκληρό" ορθοπεδικό στρώμα.

Xanthinews: Σας ευχαριστούμε

Τι είναι η σκολίωση

Γράφει ο Ορθοπεδικός Ιατρός Ζίαντ Μπάχας

Ο όρος σκολίωση προέρχεται από τη λέξη σκολιός που σημαίνει στρεβλός. Η φυσιολογική σπονδυλική στήλη στην προσθιοπίσθια διάστασή της φαίνεται τελείως ευθεία. Σκολίωση ονομάζουμε την πλάγια παρεκτόπιση της σπονδυλικής στήλης από τη μέση γραμμή.

Ανάλογα με την περιοχή της σπονδυλικής στήλης στην οποία εμφανίζεται το κύρτωμα, τη διαχωρίζουμε σε αυχενική, θωρακική και οσφυϊκή σκολίωση. Αρκετά συχνά μπορεί να υπάρξει κύρτωμα που να αφορά σε παραπάνω από μία μοίρα της σπονδυλικής στήλης, οπότε μιλάμε για θωρακοσφυϊκή σκολίωση. Ανάλογα με το προς τα πού κλίνει το κυρτό της καμπύλης χαρακτηρίζουμε τη σκολίωση δεξιά ή αριστερή και την αναφέρουμε σαν δεξιά θωρακική σκολίωση ή αριστερή οσφυϊκή σκολίωση κ.ο.κ.

Πιο συχνά εμφανίζεται η σκολίωση με το κυρτό προς τα δεξιά. Επίσης, πιο συχνή είναι η θωρακική και η θωρακοσφυϊκή σκολίωση. Η θωρακική σκολίωση φαίνεται πιο έντονα, διότι με τη στροφή των σπονδύλων συμπαρασύρονται και οι πλευρές οι οποίες προβάλλουν περισσότερο στη θωρακική μοίρα. Ανάλογα με την ηλικία που παρουσιάζεται, χωρίζεται σε νηπιακή, παιδική, και εφηβική σκολίωση.

Πώς εξετάζουμε ένα παιδί για να δούμε αν έχει σκολίωση;

Βάζουμε το παιδί σε στάση προσοχής, γυμνό από τη μέση και πάνω, και του λέμε να σκύψει με τα γόνατα σε έκταση. Παρατηρούμε τη σπονδυλική στήλη αν είναι ευθεία. Αν δεν είναι τότε μιλούμε για πιθανή σκολίωση και ζητούμε ακτινολογικό έλεγχο ο οποίος επιβεβαιώνει τη διάγνωση. Ο ακτινολογικός έλεγχος γίνεται με το παιδί σε όρθια στάση. Έχοντας κάνει τη διάγνωση πρέπει να κάνουμε και την κατάλληλη θεραπεία. Για να κάνουμε την ανάλογη θεραπεία πρέπει να γνωρίζουμε το μέγεθος της σκολίωσης.

Θεραπεία

Η σκολίωση μετριέται σε μοίρες και η θεραπεία εξαρτάται από το πόσες μοίρες είναι. Για πρακτικούς λόγους έχουμε χωρίσει τη σκολίωση σε κατηγορίες: μέχρι 20 μοίρες, από 20-40 μοίρες και από 40 μοίρες και άνω.
Σκολίωση μεγέθους μέχρι 20 μοίρες θεραπεύεται συντηρητικά με φυσιοθεραπεία, κολύμπι και παρακολούθηση, συνήθως κάθε 6 μήνες.

Από 20-40 μοίρες συνιστούμε διαφόρων τύπων κηδεμόνες. Οι κηδεμόνες έχουν σκοπό να διορθώσουν τη σκολίωση ή στη χειρότερη περίπτωση να μη την αφήσουν να χειροτερεύσει. Πολλές φορές η σκολίωση είναι δυνατόν να χειροτερεύσει και μέσα στον κηδεμόνα. Οι κηδεμόνες πρέπει να φοριούνται ανελλιπώς και για τουλάχιστον 20 ώρες το 24ωρο, ακόμα και τη νύχτα, και για αρκετά χρόνια, πολλές φορές και μετά το πέρας της ανάπτυξης του παιδιού.

Από τις 40 μοίρες και πάνω συνήθως η σκολίωση χρειάζεται χειρουργική αντιμετώπιση. Η χειρουργική θεραπεία χρειάζεται για να διορθωθούν οι μεγάλες καμπύλες, οι οποίες αν είναι έντονες, είναι δυνατόν να δημιουργούν πίεση στους πνεύμονες και στην καρδιά με αποτέλεσμα καρδιοπνευμονική ανεπάρκεια, ακόμα και θάνατο. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιούνται ειδικές μεταλλικές ράβδοι για τη διόρθωση των κυρτωμάτων. Οι επεμβάσεις αυτές θεωρούνται μεγάλες, αλλά όταν υπάρχει ένδειξη πρέπει να γίνονται.

Εκτός από τις απλές σκολιώσεις, υπάρχουν και οι διπλές σκολιώσεις όπου αντί για ένα κύρτωμα έχουμε δύο. Αυτές πολλές φορές φαίνονται λιγότερο διότι το ένα κύρτωμα αντιρροπεί το άλλο. Η θεραπεία και εδώ είναι η ίδια. 

Η σκολίωση είναι πάθηση που αφορά πιο συχνά τα κορίτσια της προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας. Η σκολίωση αυτή λέγεται ιδιοπαθής, διότι είναι άγνωστης αιτιολογίας. Μια πρόχειρη εξέταση μπορεί να γίνει ακόμη και από τους ίδιους τους γονείς, βάζοντας το παιδί να σκύψει με τεντωμένα τα γόνατα.

Καλό είναι όλα τα παιδιά, ειδικά τα κορίτσια, να ελέγχονται μια φορά το χρόνο, από την ηλικία των 9-10 ετών.
Στις μικρές σκολιώσεις μέχρι 20 μοίρες, η συνήθης θεραπεία είναι οι ασκήσεις στάσης και ασκήσεις διορθώσεως, όπως τις ονομάζουμε. Πολλές φορές συστήνουμε την κολύμβηση ως χρήσιμη, όμως τίποτε δεν έχει αποδειχτεί. Παρόλα αυτά είναι βέβαιο ότι δεν κάνει κακό. Αντιθέτως, προς απάντηση μιας συχνής ερώτησης των γονέων, το μονόζυγο σκληραίνει τους μύες και δεν επιτρέπει τη διόρθωση της σκολίωσης, συνεπώς πρέπει να αποφεύγεται. Επίσης η βαριά σχολική τσάντα δεν έχει αποδειχτεί ότι προκαλεί ή πιβαρύνει τη σκολίωση. Τέλος, όσα παιδιά φορούν κηδεμόνες πρέπει να τους φορούν ανελλιπώς και για περίπου 20 ώρες το 24ωρο και τουλάχιστον μέχρι το τέλος τις ανάπτυξης τους.

Τι είναι το πελματογράφημα

Γράφει ο χειρούργος ορθοπεδικός  Ζίαντ Μπάχας

Tο πελματογράφημα συνήθως γίνεται για παθήσεις των πελμάτων, αρθρίτιδα, οστεοαρθρίτιδα γονάτων, ισχίων, σπονδυλικής στήλης, πόνους στη μέση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή μετά τον τοκετό και άλλα.

Τι είναι το πελματογράφημα

Tο πελματογράφημα είναι μια εξέταση που αναλύει την κατανομή των πιέσεων κατά τη στάση και τη βάδιση, αποτυπώνοντας ψηφιακά τη μορφολογία του πέλματός μας. Δίνει πολύτιμες πληροφορίες για τις παθήσεις των κάτω άκρων.

Πρόκειται για μια συσκευή με χιλιάδες αισθητήρες, οι οποίοι καταγράφουν τις πιέσεις που ασκούνται σε κάθε σημείο του πέλματος, όταν αυτό βρίσκεται σε επαφή με την επιφάνειά της. Mε τη συσκευή είναι συνδεδεμένος ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής, ο οποίος συλλέγει, επεξεργάζεται και αναλύει τις συγκεκριμένες πληροφορίες.

H μέτρηση των πιέσεων είναι δύο τύπων:

Δυναμική. Όσο στηρίζετε το πόδι σας κατά το βάδισμα πάνω στον πελματογράφο, καταγράφονται οι επιμέρους πιέσεις, καθώς και η συνισταμένη των πιέσεων που δέχεται το πέλμα σας.

Στατική. Όταν είστε σε όρθια, ήρεμη στάση πάνω στη συσκευή, καταγράφεται και γίνεται επεξεργασία των πιέσεων που δέχεται το πέλμα με μοναδική φόρτιση το βάρος του σώματος. Είναι μια εύκολη και ανώδυνη διαδικασία. Πρέπει να βγάλετε τα παπούτσια και τις κάλτσες σας. Για τη δυναμική μέτρηση, ο ειδικός θα σας ζητήσει να βαδίσετε πάνω στην επιφάνεια του πελματογράφου, αρχικά πατώντας με το δεξιό πέλμα, ενώ το αριστερό δεν πρέπει να έρχεται σε επαφή με την επιφάνεια μέτρησης. Αφού καταγραφεί το αποτέλεσμα, θα πρέπει να πατήσετε το αριστερό σας πέλμα, χωρίς να πατάτε το δεξιό. Για τη στατική μέτρηση, πρέπει να σταθείτε σε χαλαρή, όρθια στάση πάνω στην επιφάνεια του πελματογράφου.

H ανάλυση των μετρήσεων γίνεται από τον υπολογιστή και η τελική τους αξιολόγηση από τον ειδικό, ο οποίος, εάν το κρίνει απαραίτητο, θα σας συστήσει να χρησιμοποιήσετε ειδικά ορθωτικά πέλματα στα παπούτσια, τα οποία θα κατασκευαστούν αποκλειστικά για εσάς με βάση το πελματογράφημά σας.

Tι θα κερδίσετε: Εξισορρόπηση των δυνάμεων που ασκούνται στο σώμα σας όταν περπατάτε. Καλύτερη απορρόφηση των κραδασμών. Διευκόλυνση των καθημερινών σας δραστηριοτήτων. Ελάττωση της μυϊκής κούρασης.

Tο εάν θα κάνετε πελματογράφημα ή όχι θα το αποφασίσει ο ορθοπεδικός  που σας παρακολουθεί, εάν εκτιμήσει ότι έχετε κάποιο πρόβλημα που προκαλεί ασυμμετρία στις δυνάμεις που ασκούνται στο σκελετό σας όταν περπατάτε ή στηρίζετε τον κορμό σας. Επίσης, ενδέχεται να κρίνει απαραίτητη την εξέταση, για την καλύτερη διάγνωση του προβλήματός σας.

Tο πελματογράφημα συνήθως γίνεται για: Παθήσεις των πελμάτων (ασυμμετρίες της καμάρας), όπως πλατυποδία, κοιλοποδία, ραιβοποδία, προβλήματα στα μετατάρσια, άκανθα πτέρνας (ασύμμετρη ανάπτυξη οστού στην κάτω επιφάνεια της φτέρνας).

Aρθρίτιδα, οστεοαρθρίτιδα γονάτων, ισχίων, σπονδυλικής στήλης. Πόνους στη μέση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή μετά τον τοκετό. Mε τη χρήση των ειδικών πελμάτων, η μέση αποφορτίζεται και ξεκουράζεται. Σκολίωση, χονδροπάθεια επιγονατίδας (πολύ συχνή στα κορίτσια), κάλους. Nευραλγίες, κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου, ισχιαλγία, οσφυαλγία, προβλήματα στα κάτω άκρα λόγω σακχαρώδους διαβήτη. Σοβαρά διαστρέμματα, κατάγματα των κάτω άκρων και της λεκάνης. Αδύναμο μυϊκό σύστημα. Aνισοσκελία.

Για την παιδική πλατυποδία Eάν το παιδί σας έχει π.χ. πλατυποδία, το πελματογράφημα είναι η καταλληλότερη εξέταση για αυτό. Είναι εύκολη, ευχάριστη (μπορεί να τη δει σαν παιχνίδι) και απολύτως ακριβής. Mε τα πέλματα που θα κατασκευαστούν ειδικά για τις ανάγκες του, θα μπορεί να φοράει όποια παπούτσια θέλει και όχι τα ορθοπεδικά παπούτσια που κυκλοφορούν στην αγορά. Επίσης, μπορείτε να παρακολουθείτε την πορεία της θεραπείας του, επαναλαμβάνοντας την εξέταση κατά περιόδους.

Πολύ συνηθισμένα προβλήματα που κάνουν όλο το σώμα να υποφέρει, όπως η πλατυποδία, η σκολίωση, η ισχιαλγία, μπορούν να βρουν τη λύση τους χάρη στο πελματογράφημα.

Συνέντευξη στην Xanthinews του ορθοπαιδικού ιατρού κ. Ζίαντ Μπάχας

Τι είναι οστεοπόρωση

Συνομιλήσαμε με τον ορθοπαιδικό χειρούργο ιατρό κ. Ζίαντ Μπάχας για το θέμα της οστεοπόρωσης και μας έδωσε κατατοπιστικές απαντήσεις για το θέμα που απασχολεί πολλές γυναίκες. Ο ιατρός κ. Μπάχας τελείωσε την Ιατρική σχολή στο πανεπιστήμιο NIS και Βελιγράδι στην Σερβία.

Xanthinews: Γιατρέ, σας ευχαριστούμε για την ανταπόκριση σας θα θέλαμε να σας ρωτήσουμε, ακούμε συνεχώς για την οστεοπόρωση και τα προβλήματα που δημιουργεί.

Τι είναι οστεοπόρωση;

Ζίαντ Μπάχας: Η οστεοπόρωση είναι μια νόσος που χαρακτηρίζεται από χαμηλή οστική μάζα του οστού που οδηγεί σε αυξημένη ευθραυστότητα και συνεπώς σε αυξημένο κίνδυνο κατάγματος. Η οστεοπόρωση λοιπόν είναι μία πάθηση που επιταχύνει τη φυσική απώλεια της οστικής μάζας που συνοδεύει την ηλικία ωσότου ο σκελετός γίνει τόσο πορώδης και εύθραυστος, ώστε τα οστά του να παθαίνουν κατάγματα με το παραμικρό ζόρισμα όταν λόγου χάρη σηκώσει κάποιος ένα βαρύ αντικείμενο ή και αυτόματα κατάγματα χωρίς να υπάρχει δηλαδή εξωτερικό ζόρισμα και τραυματισμός. Τα κατάγματα εκδηλώνονται κυρίως στους σπονδύλους, στον καρπό, στην κεφαλή του μηριαίου. Τα κατάγματα των σπονδύλων μπορεί να συμβούν ξαφνικά από απλή μετατόπιση του βάρους του σώματος στη σπονδυλική στήλη ή στο μηρό. Προξενεί την «άσχημη» και συχνά οδυνηρή «καμπούρα της γηραιάς κυρίας» που εμφανίζεται σε πολλές ηλικιωμένες γυναίκες.

Xanthinews: Ποιοι άνθρωποι εμφανίζουν οστεοπόρωση;

Ζίαντ Μπάχας: Θα ήθελα να πω ότι είναι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Οι γυναίκες στα πρώτα 10 χρόνια μετά την εμμηνόπαυση. Επίσης οι άνθρωποι που έκαναν παρατεταμένη χρήση κάποιων φαρμάκων. Όποιοι υποχρεωτικά περνούν μεγάλες περιόδους ακινησίας και από αχρησία μελών του σώματος.  Όποιοι πάσχουν από κάποιες παθήσεις των ενδοκρινών αδένων. Και τέλος ένας παράγοντας είναι και η κατάχρηση καπνίσματος και αλκοόλ.

Xanthinews: Πώς αντιλαμβάνεται κανείς την οστεοπόρωση;

Ζίαντ Μπάχας: Συχνά, εντελώς τυχαία ύστερα από μια ακτινογραφία του σκελετού για άλλους λόγους. Μερικές φορές, η αρχή φαίνεται από ένα κάταγμα. Συχνά, το μοναδικό σύμπτωμα είναι ο πόνος στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης που εμφανίζεται μετά από ορθοστασία και υποχωρεί γρήγορα όταν ξαπλώσουμε.

Xanthinews: Πώς γίνεται η διάγνωση της οστεοπόρωσης;

Υπάρχουν αρκετές μέθοδοι μέτρησης οστικής μάζας. Στο ιατρείο μου διαθέτω ανώδυνο και χωρίς ακτινοβολία ειδικό μηχάνημα μέτρησης οστικής μάζας. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι μέτρησης όπως το DEXA , η απλή ακτινογραφία, βιοχημικοί έλεγχοι και το ιστορικό του ασθενούς.

Xanthinews: Τι συμπτώματα έχει η οστεοπόρωση;

Ζίαντ Μπάχας: Η οστεοπόρωση είναι μια νόσος που χρειάζεται πολλά χρόνια από την έναρξή της για να αρχίσει να ενοχλεί συστηματικά τον ασθενή και να τον υποχρεώσει να προστρέξει στο γιατρό. Χαρακτηρίζεται από δύο φάσεις κλινικών εκδηλώσεων. Την οξεία φάση που επισυμβαίνει κατά τη διάρκεια σημαντικού αυτόματου ή προκλητού κατάγματος και τη χρόνια φάση που αφορά τα μεσοδιαστήματα των οξέων φάσεων.

Η χρόνια φάση μπορεί να διαρκέσει χρόνια. Χαρακτηρίζεται από επιμόνους πόνους στην περιοχή της θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης και ραχιαλγία. Ο ασθενής ανακουφίζεται μόνο ξαπλωμένος, οποιαδήποτε άλλη θέση αυξάνει τα ενοχλήματά του. Βαθμιαία επειδή το άτομο χάνει το ύψος της σπονδυλικής στήλης του μειώνεται τόσο το εύρος της θωρακικής όσο και της κοιλιακής κοιλότητας με αποτέλεσμα προοδευτική δύσπνοια και αίσθημα πληρότητας μετά από λήψη μικράς ποσότητας φαγητού. Η κοιλία προεξέχει και οι παχιές δερματικές ρυτίδες εμφανίζονται στην περιοχή των πλευρών και της λεκάνης.

Στην οξεία φάση αιφνίδια και κατά τη διάρκεια των συνήθων ασχολιών του το οστεοπορωτικό άτομο αισθάνεται ένα ισχυρό πόνο στην περιοχή της θωρακικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης ή στην ανώτερη οσφυϊκή μοίρα. Ο πόνος τον αναγκάζει να ξαπλώσει ακίνητος, μια και η στάση αυτή είναι η μόνη που ανακουφίζει. Ο βήχας και το φτέρνισμα προκαλούν έξαρση του πόνου του.

Η οξεία αυτή κατάσταση διατηρείται για 10-15 ημέρες και μετά αρχίζει βαθμιαία να υποχωρεί. Πλήρης υποχώρηση των συμπτωμάτων μπορεί να απαιτήσει αρκετούς μήνες.

Αλλά κατάγματα που μπορούν να συμβούν συνήθως από πτώση (οι νευρολογικές παθήσεις είναι συνήθως στις μεγάλες ηλικίες) είναι των πλευρών, του άκρου της κερκίδας, του βραχιονίου και του ισχίου. Τα τελευταία μάλιστα απαιτούν άμεση χειρουργική αποκατάσταση.

Xanthinews: Ποιοι είναι οι παράγοντες κινδύνου για την πρωτοπαθή και δευτεροπαθή Οστεοπόρωση;

Ζίαντ Μπάχας: Οι παράγοντες κινδύνου για την πρωτοπαθή οστεοπόρωση είναι η προχωρημένη ηλικία, το φύλο, η σωματική διάπλαση, το κληρονομικό ιστορικό, η ατοκία, η πρόωρη εμμηνοαρχή, η δυσανεξία στο γάλα, η διατροφή με υψηλή περιεκτικότητα ζωϊκών πρωτεϊνών, η διατροφή με χαμηλή περιεκτικότητα σε ασβέστιο, η κατάχρηση οινοπνευματωδών ποτών, η περιορισμένη σωματική δραστηριότητα, η υπερβολική άσκηση. 

Οι παράγοντες κινδύνου για τη δευτεροπαθή οστεοπόρωση είναι διάφορες ενδοκρινικές, μυελού των οστών, γαστρεντερικές παθήσεις,  παθήσεις συνδετικού ιστού.

Xanthinews: Γενικά, τι πρέπει να κάνει κάποια γυναίκα για να προλάβει την οστεοπόρωση και τι αλλαγές πρέπει να κάνει στην διατροφή της.

Ζίαντ Μπάχας: Αποτελεί χρυσό κανόνα οι γυναίκες να υποβάλλονται τουλάχιστον 1-2 φορές μετά την εμμηνόπαυση σε μέτρηση της οστικής μάζας και βιοχημικό έλεγχο εξετάσεις που σε συνδυασμό μεταξύ τους επιτρέπουν τον έγκαιρο εντοπισμό των γυναικών που θα παρουσιάσουν την πάθηση.

Η διατροφή θα πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον 1,5 γραμμάριο ασβεστίου την ημέρα. Η ηλιοθεραπεία και η άσκηση με μέτρο (γυμναστική, ποδήλατο, περπάτημα) είναι απολύτως απαραίτητα. Η αποφυγή παραγόντων κινδύνου όπως αλκοόλ, κάπνισμα, καθιστική ζωή, κ.λ.π. παίζουν μεγάλο ρόλο στην πρόληψη της οστεοπόρωσης. Να καταφεύγει πάντα στον γιατρό για προσδιορισμό της οστικής μάζας και των βιοχημικών παραμέτρων, καθώς και για την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.

Xanthinews: Τι πρέπει να κάνει η γυναίκα που έχει προσβληθεί από οστεοπόρωση;

Να αποφεύγει να μένει για μεγάλο χρονικό διάστημα στο κρεβάτι ή στην πολυθρόνα. Να περπατάει τουλάχιστον 1-2 ώρες την ημέρα, ακόμη και αν χωρίζει αυτό το χρονικό διάστημα σε μικρότερα των 10-15 λεπτών την φορά. Να φορά παπούτσια ορθοπεδικά. Να αποφεύγει να λυγίζει τον κορμό προς τα εμπρός (κίνηση επικίνδυνη που προκαλεί εύκολα κατάγματα στους οσφυϊκούς σπονδύλους). Να αποφεύγει ανώμαλους δρόμους, διαβάσεις με εμπόδια, σκάλες κ.λ.π., ώστε να περιορισθεί όσο το δυνατόν ο κίνδυνος πτώσης.

Ο κ. Ζίαντ Μπάχας είναι Ιατρός Χειρούργος Ορθοπαιδικός. Το ιατρείο του βρίσκεται στην οδό Σμύρνης 3-5 στην Ξάνθη.