Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Μήπως σας αρρωσταίνει η καρέκλα του γραφείου σας ή το ποντίκι του υπολογιστή σας;

Γράφει ο ορθοπεδικός ιατρός Ζίαντ Μπάχας
Σμύρνης 3-5

Τα προβλήματα που οφείλονται σε κακή στάση του σώματός μας στο γραφείο και στον υπολογιστή είναι σήμερα πολύ συχνά και αυξάνονται συνεχώς.
Αυτό οφείλεται: 1) στη σύγχρονη μορφή εργασίας των περισσότερων ανθρώπων, κλεισμένων σε γραφεία εταιρειών και υπηρεσιών και 2) στον σύγχρονο τρόπο επικοινωνίας μέσω του Διαδικτύου (οι τακτικοί χρήστες υπολογιστών πραγματοποιούν 50.000 έως 200.000 κτυπήματα πλήκτρων καθημερινά!).
Οι ορθοπεδικές ασθένειες του γραφείου πλήττουν τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες κάθε ηλικίας και επηρεάζονται από δύο παράγοντες: 1) την εργονομία του εργασιακού χώρου, του πάγκου και της καρέκλας εργασίας και 2) τη φυσική κατάσταση του εργαζομένου.
Γι’ αυτό, προκαλούνται προβλήματα σε μυς, νεύρα, συνδέσμους, τένοντες και αρθρικούς χόνδρους του σώματός τους που οφείλονται είτε σε υπερκαταπόνηση λόγω των επαναλαμβανόμενων κινήσεων στον υπολογιστή είτε σε αυξημένη τοπική πίεση λόγω της πλημμελούς στάσης του σώματός τους.
Έτσι αναπτύσσονται: Τενοντίτιδες και τενοντοπάθειες. Μυϊκές κράμπες. Σπασμοί και θλάσεις. Σύνδρομα πίεσης των νεύρων. Χονδροπάθειες των αρθρώσεων.
Επίσης, η κακή στάση του σώματος στο γραφείο μπορεί να επιδεινώσει προϋπάρχουσες παθήσεις όπως τενοντίτιδες, μυϊκές θλάσεις και χονδροπάθειες, μετατρέποντάς τις από οξείες σε χρόνιες καταστάσεις, οι οποίες δύσκολα πλέον αντιμετωπίζονται.
Οι περισσότερες από τις προκαλούμενες βλάβες είναι αναστρέψιμες στην οξεία τους φάση. Αν δηλαδή ο εργαζόμενος αντιληφθεί νωρίς τα πρώτα συμπτώματα και απευθυνθεί εγκαίρως στον ορθοπεδικό γιατρό του, η αντιμετώπιση είναι εύκολη και γρήγορη. Αν αντίθετα αγνοήσει το πρόβλημα και αυτό γίνει χρόνιο, τότε δημιουργούνται μόνιμες βλάβες στους ιστούς που δύσκολα θεραπεύονται ή τουλάχιστον απαιτούν μακροχρόνια αγωγή.
Προειδοποιητικά συμπτώματα
Πόνοι στον αυχένα, τους ώμους και τους καρπούς. Αιμωδίες (μουδιάσματα) στα δάκτυλα των χεριών. Πόνοι χαμηλά στη μέση (οσφυαλγία). Καταπόνηση των ματιών, με ερυθρότητα, ξηροφθαλμία, πόνο, παροδική θόλωση της όρασης και πονοκεφάλους. Μπορεί επίσης να αναπτυχθούν διάχυτα μυϊκά άλγη όχι μόνο στα άνω άκρα και στον κορμό αλλά και στα κάτω άκρα, λόγω της κακής στάσης του σώματος στην καρέκλα. Κύριο πρόβλημα στα κάτω άκρα είναι ο πόνος με αίσθημα καψίματος στα γόνατα (χονδροπάθεια).
Συνήθως ο πόνος σε ένα σημείο του σώματος, η δυσκαμψία (η περιορισμένη κίνηση) του αυχένα ή μιας άρθρωσης και τα μουδιάσματα ωθούν τον ασθενή στον γιατρό. 
Ο γιατρός θα κάνει τη διάγνωση της υπερκαταπόνησης κυρίως λόγω κακής εργονομίας, με την εξέταση που θα κάνει στον ασθενή και με τη λήψη του ιστορικού σχετικά με το είδος και τις συνθήκες εργασίας. Μπορεί να ζητήσει και ειδικές εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις, όπως ακτινογραφίες, υπερήχους και μαγνητική τομογραφία.
Τα οξέα προβλήματα αντιμετωπίζονται με ανάπαυση, τοποθέτηση ειδικών ναρθήκων ακινητοποίησης και αποφόρτισης της πάσχουσας περιοχής και παυσίπονη και αντιφλεγμονώδη φαρμακευτική αγωγή. Αντίθετα, στην περίπτωση χρόνιων προβλημάτων πολλές φορές καταφεύγουμε σε φυσικοθεραπευτικές μεθόδους και χειρουργικές επεμβάσεις. Σίγουρα μια επίσκεψη στο ορθοπεδικό ιατρό σας θα δείξει και την λύση του προβλήματος.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Αυχενικό σύνδρομο

 Τι είναι, τρόποι αντιμετώπισης

Στην Xanthi News μίλα ο ορθοπεδικός ιατρός Ζίαντ Μπάχας
Επιμέλεια Μαίρη Δαληκριάδου

Για το αυχενικό σύνδρομο, τα συμπτώματά του, τους τρόπους εντοπισμού του και την αντιμετώπισή του μάς μιλά ο ορθοπεδικός ιατρός Ζίαντ Μπάχας
-Τι είναι το αυχενικό σύνδρομο και πόσο συχνά εμφανίζεται;
-Αν και ο όρος αυτός αμφισβητείται από τη σύγχρονη βιβλιογραφία, ως αυχενικό σύνδρομο θεωρούμε μια σειρά διαφορετικών κλινικών σημείων και συμπτωμάτων στην περιοχή του αυχένα με κύρια ενόχληση την αυχεναλγία, η οποία μπορεί να είναι μονόπλευρη, αμφοτερόπλευρη ή να προκαλεί κεφαλαλγία. Η αυχεναλγία είναι συχνή πάθηση, και μάλιστα πάνω από το 50% των ανθρώπων σε κάποια στιγμή της ζωής τους εμφανίζουν προβλήματα στην περιοχή του αυχένα.

-Εκδηλώνεται δηλαδή με πόνο στον αυχένα;
 -O πόνος στον αυχένα είναι μόνο ένα από τα συμπτώματα. Όπως αναφέρει και ο ορισμός πρόκειται για σύνδρομο, δηλαδή σε κάθε ασθενή που πάσχει από τη νόσο αυτή παρατηρούνται διαφορετικά συμπτώματα-ενοχλήσεις. Έτσι, μπορεί να συνυπάρχει δυσκαμψία στον αυχένα με σοβαρό περιορισμό των κινήσεων σε αυτή την περιοχή της σπονδυλικής στήλης, μουδιάσματα και μυϊκή αδυναμία στα χέρια, συμπτώματα όπως ζάλη, εμβοές στα αυτιά και κεφαλαλγία χαμηλά στη βάση του κρανίου (ινίο). Επίσης μερικές φορές ο πόνος δεν περιορίζεται μόνο στον αυχένα αλλά επεκτείνεται και στην περιοχή του ώμου, ανάμεσα στις ωμοπλάτες, στο βραχίονα ή και μέχρι τα δάκτυλα των χεριών.

-Ποιες είναι οι αιτίες που μπορούν να προκαλούν αυτά τα ενοχλητικά συμπτώματα;
-Τα αίτια είναι πολλά και διαφορετικά και οι ποικίλες εκδηλώσεις της νοσολογικής αυτής κατάστασης εξηγούνται εν μέρει από την πολυπλοκότητα των δομών της σπονδυλικής στήλης στην περιοχή. Εκτός από τους τραυματισμούς, όπως οι κακώσεις δίκην μαστιγίου, που είναι συχνές στα τροχαία ατυχήματα, και άλλα προβλήματα -όπως λέμε- μηχανικής προέλευσης, μπορούν να προκαλούν ενοχλήσεις στον αυχένα και τα άνω άκρα. Για παράδειγμα, η κακή στάση του σώματος προκαλεί μυοσυνδεσμικού τύπου αυχεναλγία, ενώ η αυχεναλγία μπορεί να οφείλεται ακόμη και σε αυχενική δισκοκήλη ή δισκοπάθεια, ριζοπάθεια, σύνδρομο οπίσθιων αρθρώσεων, αυχενική σπονδυλοαρθρίτιδα ή αλλιώς σπονδύλωση σε μηχανική αστάθεια, καθώς και σε ανεπάρκεια της σπονδυλοβασικής αρτηρίας.

-Αυτός είναι ο λόγος που τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος παραπονιέται για πόνους στον αυχένα, μουδιάσματα στα χέρια και διάφορα άλλα τέτοια επώδυνα συμπτώματα;
-Βεβαίως, γιατί η κακή στάση του σώματος, ειδικά στο χώρο της δουλειάς, δημιουργεί συνθήκες επιβάρυνσης των μυών του αυχένα αλλά και ολόκληρης της σπονδυλικής στήλης και, σε συνδυασμό με έλλειψη γυμναστικής, έχει σαν αποτέλεσμα την κυφωτική στάση, το «πιάσιμο», όπως λέει ο λαός, των μυών με δημιουργία χαρακτηριστικών επώδυνων σημείων, τα οποία ψηλαφίζονται και από τον ασθενή μερικές φορές.

-Yπάρχουν τρόποι πρόληψης;
-Ορισμένες οδηγίες που αφορούν την εργονομία μπορούν να φανούν χρήσιμες. Δηλαδή κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες, όπως είναι η εργονομική διάταξη των αντικειμένων στο χώρο της δουλειάς μας, επηρεάζουν το μυοσκελετικό σύστημα. Καλό είναι, λοιπόν, οι εργαζόμενοι να γνωρίζουν ότι η καρέκλα που κάθονται πρέπει να είναι σε σωστή θέση, όπως επίσης ο ηλεκτρονικός υπολογιστής και το πληκτρολόγιο, ώστε να επιβαρύνεται όσο το δυνατόν λιγότερο ο αυχένας.

-Υπάρχει σχέση ανάμεσα στις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης (σκολίωση κ.ά.) και στο αυχενικό σύνδρομο;
-Η σπονδυλική στήλη αποτελεί ενιαία και πολύπλοκη δομή, της οποίας το ένα τμήμα επηρεάζει το άλλο. Έτσι, κάποιο πρόβλημα, όπως η σκολίωση, για παράδειγμα, επιβαρύνει την περιοχή του αυχένα προκαλώντας αυχεναλγία.

-Ποιες εξετάσεις χρειάζονται για τη διάγνωση των προβλημάτων από τον αυχένα;
-Η λεπτομερής κλινική εξέταση παραμένει απαραίτητη. Πέρα από αυτή ο έλεγχος με απλές ακτινογραφίες δίνει ορισμένες πολύ χρήσιμες πληροφορίες, όπως η εμφάνιση ευθειασμού της αυχενικής μοίρας. Δηλαδή, ο αυχένας έχει μια καμπυλότητα (λόρδωση), αν αυτή διαταραχθεί και εξαλειφθεί, τότε παρουσιάζεται ευθειασμός της αυχενικής μοίρας, με αποτέλεσμα την πρόκληση διαφόρων ενοχλημάτων. Οι ακτινογραφίες μπορούν επίσης να αποκαλύψουν εκφυλιστικές αλλοιώσεις, όπως οστεόφυτα και στένωση του μεσοσπονδύλιου διαστήματος. Το τελευταίο, βέβαια, εμφανίζεται συνήθως μετά από επανειλημμένες υποτροπές και μπορεί να απουσιάζει αρχικά από τις ακτινογραφίες ή να σημειώνεται κατά τον ακτινολογικό έλεγχο χωρίς να υπάρχει πόνος στον αυχένα.

-

-Πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που παρουσιάζονται από τον αυχένα;
-H θεραπεία είναι καταρχήν συντηρητική. Κατά την οξεία φάση μπορεί να βοηθήσει και το μαλακό αυχενικό κολάρο, το οποίο όμως δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για μεγάλο χρονικό διάστημα.

--Πότε συνιστάται σ’ έναν ασθενή η χειρουργική επέμβαση;
-Οι χειρουργικές επεμβάσεις γίνονται όταν αποτύχει η συντηρητική θεραπεία και τα ενοχλήματα επιμένουν τουλάχιστον για ένα τρίμηνο. Επίσης γίνονται όταν υπάρχουν συμπτώματα από την πίεση των ριζών των νεύρων ή του νωτιαίου μυελού τα οποία προοδευτικά επιδεινώνονται. Κλινικά σημεία, όπως πόνος που χειροτερεύει συνεχώς και γίνεται πλέον ανυπόφορος, μυϊκή αδυναμία στα άνω ή και στα κάτω άκρα, αισθητικές διαταραχές και διαταραχές των αντανακλαστικών ή της ούρησης, σε συνδυασμό με ακτινολογικά ευρήματα που να δικαιολογούν τη σοβαρότητα αυτών των κλινικών σημείων, πρέπει να αξιολογούνται ανάλογα για να αποφασιστεί αν είναι απαραίτητη ή όχι η χειρουργική επέμβαση.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «πάθηση» του σύγχρονου τρόπου ζωής, αφού εκείνοι που ταλαιπωρούνται περισσότερο από αυτή είναι άτομα που στην πλειοψηφία τους εργάζονται σε γραφείο. Οι πολλές ώρες ακινησίας στην καρέκλα μπροστά από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και η κακή στάση του σώματος είναι οι βασικές αιτίες εμφάνισης του αυχενικού συνδρόμου. Σύμφωνα με τους ειδικούς, το αυχενικό σύνδρομο δεν είναι πάθηση. Πρόκειται για μια κατάσταση μέσα από την οποία περιγράφουμε διάφορα ενοχλητικά συμπτώματα κυρίως στην περιοχή του αυχένα, αλλά και στα χέρια, στους ώμους, στην πλάτη.

Από αυχενικό σύνδρομο υποφέρουν χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο, περισσότερο όμως οι γυναίκες. Συγκεκριμένα, το 13% των ενηλίκων αναφέρουν αυχεναλγία σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή της ζωής τους και πολλοί είναι αυτοί που ταλαιπωρούνται από ένα ή και περισσότερα επώδυνα συμπτώματα, αλλά δεν γνωρίζουν από τι ακριβώς πάσχουν.Η καθιστική εργασία, η κακή στάση του σώματος, το στρες, η έλλειψη άσκησης είναι οι βασικότερες αιτίες που το προκαλούν, η φαρμακευτική αγωγή, οι ειδικές ασκήσεις, αλλά και η χειρουργική επέμβαση είναι οι τρόποι θεραπείας του.  

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Τι σημαίνει δισκοκήλη στον αυχένα

Πως αντιμετωπίζεται

Το περίβλημα του δίσκου (ινώδης δακτύλιος) φθείρεται από τις καταπονήσεις που υφίσταται καθημερινά, με την πάροδο του χρόνου. Έτσι εμφανίζονται σιγά-σιγά ευένδοτα σημεία και με μία απότομη κίνηση (ή και χωρίς) μπορεί σε κάποιο σημείο το περίβλημα να σπάσει. Τότε βρίσκει χώρο και βγαίνει έξω ένα μέρος από τον πυρήνα του δίσκου. Η έξοδος του πυρήνα μέσα από το περίβλημα του δίσκου, ονομάζεται δισκοκήλη.
Τι προκαλεί η δισκοκήλη στον αυχένα;
Η προβολή μέρους του δίσκου μέσα στον σπονδυλικό σωλήνα, προκαλεί πίεση στο νωτιαίο μυελό ή και στο νεύρο που περνάει από την περιοχή αυτή.
Η πίεση σε ένα νεύρο γενικά προκαλεί πόνο, μούδιασμα (αισθητικές διαταραχές) αλλά και παράλυση (κινητικές διαταραχές). Πίεση σε κάποιο αυχενικό νεύρο, θα προκαλέσει πόνο, μούδιασμα και αδυναμία στο τμήμα εκείνο του χεριού που αντιστοιχεί στο νεύρο. Η ιατρική εξέταση μπορεί να εντοπίσει το σημείο στον αυχένα που πιέζεται, από τα συμπτώματα και τα νευρολογικά σημεία στο άνω άκρο.
Τι προκαλεί η πίεση στο νωτιαίο μυελό στην περιοχή του αυχένα; Είναι πιο σοβαρή από την πίεση ενός μεμονωμένου νεύρου ;
Η πίεση στο νωτιαίο μυελό είναι κατά πολύ σοβαρότερη από την πίεση σε ένα μόνο νεύρο. Ο νωτιαίος μυελός στην περιοχή του αυχένα ελέγχει την κίνηση και στα 4 άκρα και επιπλέον την ούρηση, την αφόδευση και τη σεξουαλική λειτουργία.
Εκτός από μούδιασμα, ο ασθενής μπορεί να περιγράψει αυτό που αισθάνεται σαν «βελόνες, σουβλιές, ηλεκτρικό ρεύμα, μυρμήγκιασμα».
Με ποια εξέταση διαπιστώνεται η δισκοκήλη στον αυχένα ;
Η καλύτερη εξέταση είναι η μαγνητική τομογραφία. Επίσης, βοηθούν τη διάγνωση οι απλές ακτινογραφίες. Πολλές φορές, απαιτούνται ειδικές λήψεις της ακτινογραφίας πχ κάμψη-έκταση, «τρημάτων» κλπ.
Πως εκδηλώνεται η παράλυση σε χέρια ή πόδια από μία δισκοκήλη ; Η αδυναμία στα χέρια μπορεί να εκδηλώνεται απότομα και να κάνει εντύπωση στον ασθενή. Πιο συχνό είναι ωστόσο, η αδυναμία να εκδηλώνεται σταδιακά και ύπουλα. Έτσι μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να γράψει τόσο γρήγορα ή με τόσο καλά γράμματα όπως παλιά, δεν μπορεί να ανοίξει ένα μπουκάλι, να χτενιστεί, να σηκώσει μία τσάντα κ.ο.κ. Σε πιο προχωρημένα στάδια, μπορεί να κανείς αν είναι προσεκτικός, να διαπιστώσει ότι υπάρχει ατροφία σε ένα χέρι.
Η αδυναμία στα πόδια μπορεί να εκδηλωθεί με δυσκολία στο περπάτημα. Ό ασθενής νιώθει να κόβονται τα πόδια του, να κουράζεται πιο εύκολα, να μην μπορεί να καλύψει πια την απόσταση που κάλυπτε με ευκολία παλιότερα. Αυτό φυσικά μπορεί να οφείλεται και σε άλλα αίτια. Πλήρης νευρολογική εξέταση και οι κατάλληλες διαγνωστικές εξετάσεις μπορεί να αποκλείσουν άλλα αίτια πχ οσφυϊκή στένωση, αγγειακή νόσος κλπ. Δεν είναι δε σπάνιο να υπάρχει διπλή αιτιολογία. Μια επίσκεψη σε ορθοπεδικό ιατρό θα δείξει και την λύση του προβλήματος.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Έλεγχος για οστεοπόρωση

Τι πρέπει να προσέχουμε

Η οστεοπόρωση είναι μία νόσος κατά την οποία η πυκνότητα και η ποιότητα του οστού μειώνεται, οδηγώντας έτσι σε αδυναμία του σκελετού και σε αυξημένο κίνδυνο καταγμάτων, κυρίως στην σπονδυλική στήλη, στον καρπό, στο ισχίο , στη λεκάνη και στο βραχιόνιο οστό. Η οστεοπόρωση και τα προκαλούμενα από αυτήν κατάγματα, αποτελούν μία πολύ σημαντική αιτία θνητότητας και θνησιμότητας.
Σε πολλούς ασθενείς , η ελάττωση οστικής μάζας είναι σταδιακή και χωρίς έκδηλη συμπτωματολογία, μέχρι το σημείο επιδείνωσης της νόσου. Συνήθως η διάγνωση της νόσου γίνεται καθυστερημένα και συνήθως με αφορμή ένα κάταγμα που παθαίνει ο ασθενής. Η απώλεια ύψους και η κεκαμμένη θέση της σπονδυλικής στήλης (η οποία είναι το αποτέλεσμα πολλών καταγμάτων συμπιεστικών στους σπονδύλους) μπορεί να είναι το μοναδικό διαγνωστικό σημείο για τη νόσο.
Η οστεοπόρωση αποτελεί μία παγκόσμια ασθένεια, της οποίας η σημασία ολοένα και μεγαλώνει καθώς ο πληθυσμός αυξάνεται και γερνάει ταυτόχρονα. Για αυτούς τους λόγους και η νόσος έχει χαρακτηρισθεί και σαν σιωπηλή επιδημία. Υπάρχουν πολλές λανθασμένες αντιλήψεις σχετικά με τη νόσο, όπως π.χ. ότι αφορά μόνο γυναίκες μεγάλης ηλικίας. Στην πραγματικότητα η απώλεια οστικής μάζας μπορεί να ξεκινήσει από την ηλικία των 25 ετών. Παγκοσμίως η πιθανότητα μία γυναίκα να πάθει στη ζωή της  κάταγμα λόγω οστεοπόρωσης ανέρχεται μεταξύ 30-40%. Επιπλέον ο επιπολασμός της νόσου αυτής στον ανδρικό πληθυσμό είναι υψηλότερος από αυτό που πιστευόταν, με 1 στους 5  άνδρες να πάσχει από τη νόσο αυτή.
Ο πιο σημαντικός παράγοντας κινδύνου για κάταγμα, ανεξάρτητα από την οστική πυκνότητα, είναι ένα προηγούμενο οστεοπορωτικό κάταγμα. Το ιστορικό αυτό αυξάνει τον κίνδυνο για μελλοντικά κατάγματα μέχρι και 8 φορές. Τα "σιωπηλά" σπονδυλικά κατάγματα (αυτά που ανευρίσκονται ακτινολογικά), επίσης αυξάνουν τον κίνδυνο και πρέπει να αναζητούνται σε ασθενείς που έχουν χάσει πάνω από 2 εκ. ύψος. Υπάρχει επίσης συσχέτιση μεταξύ τραυματικών καταγμάτων και οστεοπόρωσης, συνεπώς οποιοδήποτε κάταγμα, σε μετεμμηνοπαυσιακή γυναίκα, θα πρέπει να φέρνει στη σκέψη μας τη μέτρηση της οστικής πυκνότητας.
Ο κίνδυνος κατάγματος αυξάνεται 2-3 φορές για κάθε δεκαετία μετά την ηλικία των 50 ετών.
Οι πτώσεις είναι ένας άλλος σημαντικός προγνωστικός δείκτης, ιδιαίτερα για κατάγματα ισχίου στους ηλικιωμένους. Συνεπώς, παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο της πτώσης - όπως πλημμελής όραση, νευρομυικές διαταραχές, ή φάρμακα που επηρεάζουν την ισορροπία - θα πρέπει επίσης να αξιολογούνται. Ασθενείς με φλεγμονώδεις παθήσεις του μυοσκελετικού, γαστρεντερικού ή αναπνευστικού συστήματος και ασθενείς που έχουν χρόνια νεφρική νόσο ή έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση, έχουν επίσης αυξημένο κίνδυνο για χαμηλή οστική πυκνότητα και κάταγμα.
Οι μετρήσεις οστικής πυκνότητας θα πρέπει να γίνονται ως ρουτίνα σε όλες τις γυναίκες από 65 ετών και άνω, καθώς και σε άνδρες και νεότερες γυναίκες που έχουν υποστεί οστεοπορωτικό κάταγμα. Όλοι οι εξεταζόμενοι θα πρέπει να ερωτώνται για παράγοντες κινδύνου οστεοπορωτικού κατάγματος και δευτεροπαθείς αιτίες. Οι παράγοντες κινδύνου θα πρέπει να επανεξετάζονται και οι συμβουλές για τον κατάλληλο τρόπο ζωής να τονίζονται ξανά σε κάθε επίσκεψη του ασθενούς με τον ορθοπεδικό ιατρό.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Οστεοχονδρίτιδα ισχίου

Τι είναι η οστεοχονδρίτιδα της μηριαίας κεφαλής

Γράφει ο Ορθοπεδικός Ιατρός Ζίαντ Μπάχας
Σμύρνης 3-5 Ξάνθη          

Πρόκειται για μια ιδιοπαθή νέκρωση της άνω μηριαίας επίφυσης που εμφανίζεται στην παιδική ηλικία. Πιο συχνά εμφανίζεται σε παιδιά ηλικίας 5 έως 9 ετών, αλλά μπορεί να προσβληθεί κάθε παιδί από 18 μηνών έως 18 ετών.
Δεν είναι γνωστό τι προκαλεί την διαταραχή στην αιμάτωση της μηριαίας κεφαλής.
Το 50% των παιδιών εμφανίζουν δυσκαμψία και πόνο στην περιοχή του ισχίου καθώς και χωλότητα. Τα συμπτώματα αυτά διαρκούν για ένα ή δυο έτη και στην συνέχεια τα παιδιά επιστρέφουν στο φυσιολογικό. Κάποια παιδιά έχουν συνεχόμενα ενοχλήματα και κάποιου είδους ανικανότητα.
Οι γονείς αναφέρουν ότι το παιδί κουτσαίνει και ότι κατά διαστήματα αναφέρει πόνο στην περιοχή του ισχίου ή στο γόνατο. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να υπάρχουν για εβδομάδες ή μήνες και συχνά οι γονείς τα σχετίζουν με κάποιο τραυματισμό. Στην κλινική εξέταση παρατηρείται χωλότητα διαφόρου βαθμού, συνήθως ήπια, καθώς και περιορισμός της κινητικότητας του ισχίου. Η έσω στροφή του ισχίου είναι αυτή που περιορίζεται σημαντικά καθώς και η απαγωγή.
Η πρώτη εξέταση είναι μια απλή ακτινογραφία λεκάνης ισχίων προσθιοπίσθια και σε βατραχοειδή θέση. Εάν η απλή ακτινογραφία είναι χωρίς ευρήματα και τα συμπτώματα εμφανίστηκαν πρόσφατα, τότε μπορεί να γίνει μια επαναληπτική ακτινογραφία σε ένα μήνα. Το σπινθηρογράφημα οστών και η μαγνητική τομογραφία εντοπίζουν την πάθηση νωρίτερα απ’ ότι η απλή ακτινογραφία. Επίσης με την μαγνητική τομογραφία μπορεί να καθοριστεί η έκταση προσβολής της μηριαίας επίφυσης.
Στα παιδιά που η νόσος διαδράμει για λίγο διάστημα, η φυσική εξέλιξη είναι καλή. Οι περισσότεροι ασθενείς διανύουν την εφηβεία και την περισσότερη ενήλικο ζωή είτε χωρίς συμπτώματα είτε με ήπια παροδικά επεισόδια πόνου. Κατά την 5η δεκαετία της ζωής, το 50% των ασθενών έχουν αναπτύξει εκφυλιστική αρθρίτιδα και μπορεί να χρειαστούν ολική αρθροπλαστική ισχίου. Το υπόλοιπο 50% παραμένουν ασυμπτωματικοί καθόλη την διάρκεια της ενήλικου ζωής.
Η ηλικία έναρξης της νόσου αποτελεί τον πιο σοβαρό προγνωστικό παράγοντα. Το ποια είναι η πιο αποτελεσματική θεραπεία, είναι μέχρι σήμερα υπό ερώτηση. Σε μια πολυκεντρική μελέτη η χειρουργική θεραπεία ήταν καλύτερη για το 50% των παιδιών. Η συντηρητική αντιμετώπιση είναι καλύτερη για μικρά παιδιά (συνήθως < 6 ετών) ή σε παιδιά που δεν πληρούν τα κριτήρια της χειρουργικής αντιμετώπισης. Συνιστάται ψυχολογική υποστήριξη των γονέων και του παιδιού. Προσοχή του παιδιού στο παιχνίδι. Ενημέρωση του παιδιού για την πάθησή του και το τι πρέπει να προσέχει. Συνήθως η θεραπεία είναι πολυετής. Συχνή επικοινωνία με τον θεράποντα  ιατρό.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Τι είναι η οστεοπόρωση

Γράφει ο Ορθοπεδικός Ιατρός Ζίαντ Μπάχας
Σμύρνης 3-5 Ξάνθη          

Τρόποι αντιμετώπισης

Η λέξη "οστεοπόρωση" σημαίνει φιλολογικά "πορώδες οστούν". Είναι μία κατάσταση όπου ένα άτομο χάνει σταδιακά κόκαλο (οστούν) έτσι ώστε τα κόκαλα να γίνονται σταδιακά εύθραυστα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, τα κόκαλα να είναι πιο πιθανό να σπάσουν (ο ιατρικός όρος είναι "κάταγμα").
Τι προκαλεί την οστεοπόρωση;
Τα κόκαλά μας αυξάνονται κατά την παιδική ηλικία και την εφηβεία και είναι πιο ισχυρά μεταξύ του 25ου και του 30ου έτους της ζωής. Στη μεσήλικη ζωή τα κόκαλα - ενώ παραμένουν ισχυρά - αρχίζουν σταδιακά να χάνουν την πυκνότητά τους. Αυτή η απώλεια ή λέπτυνση των κοκάλων συνεχίζεται όσο μεγαλώνει κανείς.
Στις γυναίκες η διαδικασία αυτή επιταχύνεται τα δέκα πρώτα χρόνια μετά την εμμηνόπαυση. Αυτό οφείλεται στο ότι οι ωοθήκες σταματούν να παράγουν τις γυναικείες ορμόνες του φύλου, τα οιστρογόνα. Τα οιστρογόνα είναι μία από τις ουσίες που βοηθούν τα κόκαλα να είναι ισχυρά. Οι άνδρες υποφέρουν λιγότερα από την οστεοπόρωση, διότι τα κόκαλα των ανδρών είναι από την αρχή ισχυρότερα και δεν παρουσιάζουν κάτι ανάλογο με την εμμηνόπαυση.
Ποιος είναι σε κίνδυνο;
Όλοι μας είμαστε σε κίνδυνο να αναπτύξουμε οστεοπόρωση καθώς μεγαλώνουμε. Αυτό εξηγεί γιατί τα ηλικιωμένα άτομα είναι πιο πιθανό να σπάσουν ένα κόκαλο (ο ιατρικός όρος είναι "κάταγμα") όταν πέσουν κάτω. Όμως, υπάρχουν κάποια άτομα που είναι πιο πιθανό να πάθουν οστεοπόρωση παρά κάποια άλλα. Ορισμένοι παράγοντες που κάνουν αυτή την διαφορά: Έλλειψη οιστρογόνων, έλλειψη άσκησης, ανεπαρκής διατροφή, μανιώδες κάπνισμα, υπερβολικό ποτό, στεροειδή (κορτιζόνη),  οικογενειακό ιστορικό, προηγούμενα κατάγματα.
Πως μπορεί να ανακαλυφθεί η οστεοπόρωση;
Δεν υπάρχουν εμφανή, φυσικά σημεία της οστεοπόρωσης, γιατί κανείς δεν μπορεί να δει τα κόκαλα να γίνονται "λεπτότερα". Έτσι, η οστεοπόρωση μπορεί να υπάρχει απαρατήρητη για χρόνια. Πολύ συχνά η πρώτη ένδειξη ότι κάποιο άτομο έχει ένα πρόβλημα είναι όταν σπάσει κάποιο κόκαλο, μετά από ένα κατά τα άλλα πολύ μικρό ατύχημα. Τα σχετικά μικρά κατάγματα των σπονδύλων (οστά της σπονδυλικής στήλης) μπορεί να κάνουν ένα άτομο να είναι κοντύτερο και να έχει καμπούρα στην πλάτη.
Αν ο ορθοπεδικός γιατρός υποψιαστεί οστεοπόρωση, μπορεί να σας ζητήσει να κάνετε μία εξέταση για να ελέγξει την δύναμη ή την πυκνότητα των οστών σας. Τα αποτελέσματα θα πουν για το πόσος κίνδυνος υπάρχει να σπάσουν τα οστά σας
Ο γιατρός μπορεί να ζητήσει να κάνετε μια εξέταση για να ελέγξει τη δύναμη ή την πυκνότητα των οστών σας.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Πόνος στον ώμο, από πού προέρχεται;

Γράφει ο Ορθοπεδικός Ιατρός Ζίαντ Μπάχας
Σμύρνης 3-5 Ξάνθη          

Τρόποι αντιμετώπισης
Ο πόνος στο άνω άκρο, το χέρι ή την πλάτη είναι ένα πολύ σύνηθες σύμπτωμα. Τον συναντάμε σε άτομα νέα, όπου μπορεί να συνοδεύει μια αθλητική δραστηριότητα ή μια συγκεκριμένη μορφή εργασίας, αλλά και σε πιο ηλικιωμένα όταν είναι συνεχής, νυχτερινός και επίμονος. Ο προσδιορισμός της προέλευσης και της αιτιολογίας του πόνου αυτού είναι σημαντικός για την επιτυχημένη αντιμετώπισή του.
Η τοπογραφική κατανομή του πόνου μας δίνει μια ιδέα για την πιθανή προέλευση. Όταν εντοπίζεται στην πλάτη, κυρίως στα πλάγια του αυχένα και στο εσωτερικό μέρος της ωμοπλάτης, η προέλευσή του οφείλεται συνήθως σε άσχημη στάση του ανώτερου κορμού (όταν στεκόμαστε «καμπουριαστά»), η οποία επιβαρύνει του μύες και τις μικρές αρθρώσεις της βάσης του αυχένα, καθώς και τους μύες που στηρίζουν την ωμοπλάτη, με αποτέλεσμα όταν σηκώνουμε το άνω άκρο η κάτω μεριά της ωμοπλάτης να «πετάει» - αλλιώς, ο λεγόμενος ψευδοπτερυγισμός. Αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται ο πόνος και από περιστασιακός να γίνεται πιο επίμονος και συνεχής. Διόρθωση της στάσης του κορμού και κινησιοθεραπεία είναι απαραίτητες για την λύση αυτού του κύκλου και βελτίωση του πόνου.
Όταν ο πόνος εντοπίζεται στο πρόσθιο μέρος του ώμου, στον δελτοειδή, και αντανακλά μέχρι τον αγκώνα, τότε οφείλεται σε κάποια πάθηση της ίδιας της άρθρωσης του ώμου. Οι πιο συχνές αποτελούν τενοντίτιδα ή ρήξη του υπερακανθίου τένοντα, παγωμένος ώμος, αστάθεια του ώμου, ρήξεις του επιχειλίου χόνδρου, αρθρίτιδα του ώμου και της ακρωμιοκλειδικής. Σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται διερεύνηση και εξέταση από ιατρό και αντιμετώπιση ανάλογα με το αίτιο.
Όταν ο πόνος «ταξιδεύει» ως τα δάκτυλα του χεριού, τότε συνήθως οφείλεται είτε σε ερεθισμό των νευρικών ριζών στον αυχένα είτε σε παγίδευση περιφερικών νεύρων, όπως πιο συχνά παρουσιάζεται σε σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα ή ωλένια νευρίτιδα.
Συνήθως, ανάλογη με τη σοβαρότητα της κάθε παθολογικής κατάστασης είναι και η εμφάνιση του πόνου. Σε περιπτώσεις πιο απλές, ο πόνος συνοδεύει κάποια συγκεκριμένη κίνηση ή δραστηριότητα. Σε μια αθλητική κάκωση, παραδείγματος χάρη, η ρίψη της μπάλας δημιουργεί πόνο. Σε μια τενοντίτιδα του υπερακανθίου ο πόνος παρουσιάζεται αρχικά μόνο σε κινήσεις πάνω από την κεφαλή. Όταν ο πόνος γίνεται συνεχής και κυρίως μας ξυπνά τη νύχτα, τότε μπορεί να υπάρχει μια πιο προχωρημένη κατάσταση, όπως ρήξη του τένοντα ή αρθρίτιδα του ώμου. Σταδιακά, η εξέλιξη του πόνου στον χρόνο ξεκινά ως πόνος με κάποια δραστηριότητα, συνεχόμενος πόνος και τέλος νυχτερινός πόνος που μας ξυπνάει.
Η υφή του πόνου
Πόνος σαν «ηλεκτρικό ρεύμα» που συνοδεύεται από «μυρμηγκιάσματα» δείχνει να είναι νευρικής αιτιολογίας. Περιγραφή σαν «δάγκωμα» με κάποια κίνηση είναι συχνή σε τενοντίτιδα υπερακανθίου ή αστάθεια του ώμου. Σε ρήξεις του μυοτενοντώδους πετάλου ή σε αρθρίτιδες, ο πόνος περιγράφεται ως «ένας αμβλύς πονόδοντος». Σε συμφυτική θυλακίτιδα (παγωμένος ώμος), στην οξεία φάση ο πόνος είναι έντονος και βασανιστικός, ενώ στη χρόνια φάση περιγράφεται σαν μια ελαστική ταινία που πιέζει το άνω άκρο.
Η βασική διερεύνηση πρέπει πάντα να συμπεριλαμβάνει μια απλή ακτινογραφία του ώμου, ώστε να αποκλεισθούν σοβαρότερες παθήσεις. Όμως και παθήσεις του καρδιαγγειακού ή πεπτικού συστήματος μπορεί να δημιουργήσουν πόνο στην παραπάνω περιοχή, γι’ αυτό πρέπει να αναζητούμε την συμβουλή του Ορθοπεδικού ιατρού ο οποίος θα μας κατευθύνει ανάλογα.